Het is Nederland, hollen of stilstaan met het weer en dat is de laatste dagen ook weer eens bewezen. Van 20 naar 30 en terug naar 18 graden. Het is maar goed dat niemand hier iets aan kan veranderen want we willen allemaal iets anders, de een voelt zich goed bij 30 en de ander bij18. Als wij hier enige invloed op zouden hebben dat sloegen we elkaar de kop in, iets wat de mens toch al doet over van alles en nog wat. Wij zijn nogal dominante wezens, ik weet niet of dit typisch Nederlands is maar het lijkt wel steeds sterker te worden, men wil elkaar overheersen en men laat zich niets meer zeggen. Iedereen weet het beter en kan het beter, de zogenaamde IWAB en IKAB's (ik weet alles beter en ik kan alles beter). Ik kreeg laatst van iemand een bos bloemen met instructies op papier hoe ze in de vaas te zetten, nee zonder te lezen rukte ze de bloemen bijna uit mijn handen want ze moesten er in een keer in gezet worden. Het is mij dan te veel moeite om te protesteren dus ik liet haar begaan maar ondertussen voelde ik me toch wel lichtelijk opgefokt worden en heb het toen ze weg was veranderd.

Dat gaat dan alleen nog over een bos bloemen, niet echt de moeite waard om ruzie over te maken, nee toch ..? kwalijker wordt het als het over geloof gaat. Ondanks wat in de bijbel wordt vermeld heeft de mens het oordeel vaak in eigen hand genomen. Wij maken uit wie gered is en wie niet of in het “beste” geval houden we alle wegen open, ook die buiten Jezus om, en laten de beslissing aan God. Dat lijkt heel liefdevol maar is het dat ook? Hebben wij niet de opdracht om discipelen voor Jezus te maken (Mtt 28), om de wereld te vertellen dat Hij onze Redder is en dat niemand tot de Vader komt dan door Hem? Doen we dat dan ook of zijn we hier te laf of te gemakzuchtig voor geworden? Willen wij te graag aardig gevonden worden, gaat ons eigen welbevinden voor en zijn we daardoor lauwe getuigen geworden. De beschrijving van de gemeente Laodicea (Opb. 3:14-22) is veelzeggend.

Ja, ik denk dat veel Christenen graag aardig gevonden willen worden, dat ze te bang zijn om Zijn waarheid te verkondigen die wellicht ten koste gaat van hun populariteit, hun gezapige rust en hun wereldse leven. Misschien is het wel dat wereldse leven dat hen tegenhoudt, verknocht zijn aan de maalstroom van dit leven, aan de uiterlijkheden en de acceptatie van anderen zijn misschien wel de redenen dat men verzandt in een slap aftreksel van wat Jezus werkelijk zei. Er lijkt wel een wereldse straf te staan op zaken als zonden, berouw, overgave en Bijbelse waarheid.

Toch, wat mensen vandaag nodig hebben, meer dan iets anders, is verlossing en wij moeten hun die verlossing aanzeggen, of het ons uitkomt of niet. Wij, die geloven in Jezus en wat Hij voor ons deed, die weten dat niemand tot de Vader komt dan door Hem zijn het aan Hem en onze naaste verplicht dit te delen opdat ook zij Hem aannemen en hun leven geven aan Hem die onze toekomst in Zijn handen houdt.

Opb. 3:14-22 zegt ook Ik sta aan de deur en Ik klop ….. wie overwint hem zal Ik geven …. Laten wij de deur niet gesloten houden voor Hem en onze eigen eigenwijze koers varen maar laat Hem en Zijn woord ons kompas zijn. Een kompas dat ons regelrecht binnenloodst in ons Vaderhuis. De opdracht maakt alle volken tot Mijn discipelen geldt ook voor ons in onze eigen kleine of grotere kring.

Wat wij zaaien zullen wij ook oogsten, dat geldt voor een ieder, laat ons Zijn woord zaaien zonder angst voor afwijzing, waar de wereld ons misschien zal afwijzen daar zal Hij met ons zijn, alle dagen van ons huidig en ons eeuwig leven, een leven dat alleen Hij kan geven.