Wolken hebben mensen altijd gefascineerd. Dat is niet zo verwonderlijk. Als je buiten kijkt zie je (haast) altijd wolken, in welke vorm dan ook. Soms witte wolken in strakblauwe luchten die je blij maken. Soms donkere wolken die letterlijk of figuurlijk boven je hoofd hangen en waar je niet blij van wordt. Tegenwoordig weten we door wetenschappelijke verklaringen en weerberichten veel van wolken.
Als je alleen maar kijkt en niet zo nodig hoeft te verklaren zijn wolken best wel geheimzinnig. Je weet niet goed hoe ze ontstaan zijn en welke weg ze uitgaan. Je kunt geboeid kijken hoe de vormen veranderen, uiteenvallen en weer nieuwe vormen aannemen. Wolken leven!
Over wolken is natuurlijk ook veel gezongen.
Jules de Corte gebruikte lang geleden in een lied over de zin van het leven de volgende woorden:
“Ik zou wel eens willen weten/ Waarom zijn de wolken zo snel/ Misschien dat het een les aan de mens is die hem leert hoe fictief een grens is/ Of misschien is het ook maar eenvoudig een engelenspel/ Daarom zijn de wolken zo snel”.
In het bekende lied ‘Daar ruist langs de wolken een lieflijke naam die hemel en aarde verenigt te zaam’ wordt op een andere manier over wolken gesproken. De schrijver laat ons op een mooie denkbeeldige wijze de naam van Jezus horen. Die klinkt in de verte, in de hoogte. Het gaat over Jezus en Zijn betekenis voor ons op aarde. Jezus is de schakel tussen de aardse waarneembare wereld en de onbekende geestelijke wereld.
In de bijbel wordt het woord wolk op meerdere plaatsen gebruikt. Niet zo zeer als regenwolk maar meer in een symbolische betekenis om de overgang tussen de aardse waarneembare wereld en de geestelijke wereld aan te duiden. Achter de wolk weten we niet wat er is. Dat moeten we geloven.
Zoals bij de verheerlijking op de berg in Matthéus 17:5
‘Zie daar overschaduwde hen een lichtende wolk en een stem uit de wolk zeide: Deze is mijn Zoon, de geliefde, in wie Ik mijn welbehagen heb’.
Of bij de Hemelvaart van Jezus in Handelingen 1:9
‘En nadat Hij dit gesproken had, werd Hij opgenomen, terwijl zij het zagen, en een wolk onttrok Hem aan hun ogen’.
Je kunt denk ik ook over je eigen wolken nadenken.
Gedachten zijn soms als wolken in je bewustzijn.
Je weet niet goed hoe ze ontstaan zijn en welke weg ze uitgaan.
Er zijn wolken van twijfel en onzekerheid, maar ook van hoop en vreugde.
Jezus maakt voor ons de wolken die de geestelijke wereld omringen transparanter.
Met zijn licht dringt Hij door onze wolken heen en geeft ons inzicht.
Jezus ligt de sluier op naar de onbekende bron van ons bestaan,
Hij verenigt de hemel en aarde.
Zijn stem ruist, luister maar.
Buiten langs de wolken en binnen in jezelf.
