Op zondagmorgen voorafgaande aan de kerkdienst in mijn dorp (Laren Gld) organiseren we af en toe meditatieve wandelingen. De wandelingen hebben als thema ‘Ga met God’. Dit thema is ontleend aan lied 416 uit het Liedboek. Onder meer met de woorden ‘Ga met God en Hij zal met je zijn/jou nabij op al je wegen/met Zijn raad en troost en zegen/Ga met God en Hij zal met je zijn’.
Het zijn mooie wandelingen in een vredige omgeving. Af en toe houden we halt en luisteren dan naar meditatieve woorden, die door een van deelnemers worden uitgesproken. Het is mooi de zondag op deze manier te beginnen.
Op één van de herdenkingsdiensten van de vliegramp met de MH17 boven de Oekraïne werd dit lied 416 uitgevoerd. Een ontroerend mooie uitvoering was dat destijds op 23 juli 2014 in Amersfoort. Onder de bijna 300 slachtoffers waren zeker mensen voor wie dit lied bekend was. Mensen die vol vertrouwen op weg gingen.
Dagelijks vallen er op land of op zee doden onder de vluchtelingen die het geweld in het Midden Oosten trachten te ontkomen. Of worden mensen gemarteld en geëxecuteerd. Ook onder hen christenen die met God op weg gingen, zoals lied 416 ons voorhoudt.
Hoe moet ik daar nu naar kijken? Biedt het gaan met God dan geen zekerheid op een goede afloop van je reis? Is er een onderscheid tussen de dagelijkse, fysieke werkelijkheid (pijn, ramp, ongeluk) en de geestelijke werkelijkheid? Is geloven in God een mogelijkheid om de tegenspoed te voorkomen? Is er een sturende God die bepaalt wat jou wel of niet gaat overkomen?
Of is geloven in God een bede om steun en vertrouwen op je levenspad voor wat jou ook overkomen gaat? Is het steun en vertrouwen dat je zoekt, en dat je richting geeft welke weg je leven ook inslaat en wat je ook tegen komt? Is het raad en troost en zegen dat we nodig hebben?
Niet velen gaan er tegenwoordig nog vanuit dat er een God is die alles in de fysieke werkelijkheid regelt en aanstuurt, ook de rampen die ons overkomen. Er komt altijd een moment waarop je moet aanvaarden, moet overgeven. Het onvermijdelijke is dan niet meer te voorkomen. Het houvast op het leven glipt uit je handen, hoe sterk je geestelijk ook bent.
Ook Jezus worstelde met zijn fysieke lijden. Marcus (15:34) schrijft daarover ‘Mijn God, mijn God waarom hebt Gij Mij verlaten?
In het evangelie van Lucas (23 : 46) staan de laatste indrukwekkende woorden van Jezus, voordat Hij aan het kruis stierf...Vader, in uw handen beveel Ik mijn Geest...
Dit zijn wezenlijke woorden van aanvaarden, van overgave, van vertrouwen en van verbondenheid met zijn Vader.
Als ik naar de mooie woorden van het lied ‘Ga met God en Hij zal met je zijn’ luister,
denk ik ook andere woorden, die dezelfde hoop verwoorden.
‘Ga met vertrouwen en de bron van vertrouwen zal met je zijn’
Je bent en blijft altijd verbonden met de liefdevolle bron van ons bestaan, met God.
Dat is een zekerheid en biedt kracht.
Daarop mag je vertrouwen.
Wat de toekomst ook brenge moge!
