Wat een wereld, wat een ellende, ja toch? In Zijn rede over de laatste dingen zei Jezus al dat de liefde van de meesten zal verkillen. We zien het gebeuren en het lijkt wel of we eraan wennen. Misschien kunnen we niet anders om onszelf te beschermen tegen wanhoop en angst. De eerste keren dat er een aanslag werd gepleegd waren we vol van ontzetting en nu … nu horen we het aan, schudden ons hoofd en gaan over tot de orde van de dag. Zijn we zo ongevoelig geworden, ik denk het niet maar het is te veel, te vaak en te bedreigend. Er wordt dood gezaaid op bruggen, in concert zalen, op markten en het is onmogelijk om hiertegen 100% bescherming te bieden zonder steden en plekken te veranderen in afgebakende ghetto's die niet meer normaal leefbaar zijn.

Hoe moeten wij daar mee omgaan? Blijven we thuis, sluiten we ons op en gaan nergens meer heen waar we niet onvermijdelijk hoeven zijn zoals werk of school? En dan nog, zijn we dan veilig, gevrijwaard van griezels die absurde aanslagen plegen? Heb ik het antwoord voor u … nee. Behalve dat angst een slechte raadgever is weet ik, net als u, de oplossing niet. Zolang onze Heer nog niet komt om ons thuis te halen zullen we het ermee moeten doen. Gaan we voorwaarts met het oog op Hem gericht, met in ons hart de verwachting van Zijn komst en met op onze lippen de bede dat Zijn Koninkrijk moge komen, dat Koninkrijk waarin terrorisme en pijn tot het verleden zal behoren, waarin liefde hoogtij viert en angst/verderf niet langer regeert.

Als God dit ziet, waarom doet Hij dan niets wordt vaak gesteld. Hij heeft alles gedaan, Hij gaf Zijn Zoon en als wij allen zouden/wilden leven zoals Hij ons vroeg en voorleefde dan hadden we deze ellende niet. Maar helaas, u weet het, dat is niet zo, zelfs op kleine schaal in onze eigen kleine kring kunnen we de vrede niet echt bewaren, we roddelen en liegen dat het een lieve lust is. We nemen iemands reputatie en besmeuren die naar eigen goeddunken, we zijn vaak een beetje "terroristisch" bezig. Laten wij daar mee ophouden en onze naaste in ere houden en als dat niet kan laten we dan in ieder geval niet roddelen of liegen. Ik weet het, het is veel gevraagd om onze naaste allemaal lief te hebben en te bidden voor onze vijanden maar dit zal ons zélf het meeste goed doen. Leven zónder wrok of haat is beter dan mét want het vernietigt en verziekt ons eigen hart. Er staat dat God de zon op laat gaan over goeden en slechten, dat Hij het kruid (nog) niet van het onkruid scheidt maar samen op laat groeien.

Wordt u er, net als ik soms, moedeloos van, verliest u de zalige hoop, dat is de hoop op Zijn komst voor ons, twijfelt u soms aan uw geloof, aan alles waarvan u nog niet zo lang geleden zo zeker was? Ziet u het allemaal met lede ogen aan en vraagt u zich af hoe lang dit zo door zal gaan en hoe erg het nog zal worden? Wat ik doe is in gebed onze Vader vragen of Hij mij wil helpen om te wachten op Jezus' komst en om dit wachten door te mogen brengen in Zijn rust, Zijn liefde, Zijn shalom. Waarom … omdat ik het alleen niet volhoud, omdat het lijden op kleine en grote schaal te veel wordt, omdat al die huilende mensen die hun geliefden, ja zelfs kinderen, verloren aan doorgedraaide griezels, aan nare ziektes of anderszins, te lang op mijn netvlies blijven. Ik wil u vragen om alstublieft de moed niet te verliezen, niet te wanhopen maar te vluchten naar Hem die ons ook hier doorheen zal vasthouden en sterken als wij het Hem vragen.

Wij hoeven het niet alleen te doen maar samen met Hem die zelf door lijden ging en overwon, overwinnen ook wij. Hij zál komen om ons thuis te halen want dat heeft Hij beloofd. Bid om kracht en hulp van Hem die in Jezus is onze Vader, straks (misschien al snel) is alle leed geleden en wonen wij veilig in ons Vaderhuis, wandelen wij op gouden straten en vieren wij onze bruiloft met Hem die is onze Heer en God.

Houd moed !