Het woord stilte vind ik een bijzonder woord. Als je stilte uitspreekt is het buiten je niet stil meer. Als je het woord leest is het binnenin je niet stil meer.
Zou het ooit voor de schepping wel eens stil geweest zijn?
Is de oerknal het eerste geluid?
Ontstond het geluid bij de schepping volgens Genesis, het geluid van de wateren, het geluid van de wind door de gewassen? Werd toen de stilte voor altijd doorbroken?
Stilte heeft mensen altijd gefascineerd en soms ook beangstigd.
In het christelijke geloof heeft stilte een belangrijke plaats. Tijdens de kerkdienst in mijn dorp op zondag zijn er twee momenten van stilte. Stilte als moment van bezinning en van stil gebed.
Guillaume van der Graft schreef ergens “De stilte, dat is een tweestemmig lied, waarin God en de mens elkaar raken”.
Kloosters bieden retraites in stilte aan. Er zijn boeiende verhalen van mensen met bijna-dood-ervaringen, die volmaakte innerlijke rust, harmonie en stilte ondervonden. Het belang van hun eigen ik speelde geen rol meer.
Stilte speelt op allerlei wijzen een belangrijke rol in ons leven. Er wordt veel over gezongen.
In de Mattheus Passion wordt gezongen: “Maak u rein en stil van binnen. O mijn hart laat Jezus binnen”. Kithara zingt op een eenvoudige en intieme wijze “In de stilte zegt U mij: mijn lieve kind Ik ben dichtbij”. Stef Bos omschrijft zijn gevoel over de stilte met de woorden “Niets is sterker dan het woord dat niemand hoort” in het mooie lied Stilte.
In de bijbel komt het belang van stilte op veel plaatsen naar voren.
In de evangeliën wordt verteld dat Jezus geregeld de stilte zoekt om te bidden en om de liefde en steun van God te ervaren om zijn moeilijke taak te kunnen volbrengen.
Als je wat dieper bij jezelf naar binnen gaat, lukt het soms om gedachten over alledaagse dingen achter je te laten. De gedachten uit het verleden, de zorgen over de toekomst belemmeren meestal een diepe bewustwording van de oneindigheid. Die openbaart zich in je innerlijke stilte. Je komt in een onbekende, andere wereld terecht. Tijd bestaat er niet meer, diep van binnen is tijdloosheid. Het is een wereld van rust. In de diepe stilte besef je iets van je oorsprong, maar dat zal altijd in nevelen gehuld blijven, zolang je leeft.
Velen hebben over de innerlijke stilte geschreven, vaak vanuit persoonlijke ervaringen. Ik vind het boeiend om daarover te lezen. Ook de eerder genoemde woorden van Guillaume van der Graft zijn heel treffend “God en de mens raken elkaar in stilte”. Ik denk overigens dat God en de mens elkaar altijd raken, ook in herrie en chaos. Alleen in de diepe innerlijke stilte is het gemakkelijker het Goddelijke te beseffen. Je kunt het Goddelijke zelf niet bereiken, maar het bereikt jou wanneer je je open kunt stellen, wanneer je vol vertrouwen bent, wanneer je een diepe dankbaarheid voelt dat je een onderdeel van Zijn schepping bent.
Wanneer Jezus zegt “Volg Mij” spreekt hij – denk ik – ook over het loslaten van uiterlijke wereldse zaken zoals macht, aanzien, geld en hebzucht, om ons meer te richten op de geestelijke kracht en steun die in onze diepe innerlijke stilte beschikbaar zijn.
Stilte is een groot geschenk!
