Naar aanleiding van de vliegtuigramp met de MH17
Going Home where they belong, kwam er door me heen toen ik
de lange stoet van 40 lijkwagens langs zag komen.
Finally Home to the place where everyone belong.
Wat een enorme indruk heeft dit gemaakt. Respect voor iedere
betrokkene is op z'n plaats, je zult het maar moeten doen ineens.
Een eeuwigheid lijkt het te duren voordat er eindelijk eens wat
meer duidelijkheid komt in , is mijn geliefde kind of partner er
nu wel of niet bij.
Zo'n inmens verdriet, zoveel pijn, frustraties, onmachtig voelen
al die ontroerende hartverscheurende verhalen , soms een hele
familie ineens weggevaagd.
Of er is nog Een iemand thuis , een kind helemaal alleen. De ramp
kan niet groter zijn dan dat lijkt me zo.
Hoe kom je hier in Gods naam doorheen?
Dat is de vraag van heel veel mensen en dat kan ook niet anders.
want wat we met z'n allen nu via beeld meekrijgen is soms zo over-
weldigend indringend, het lijkt van ons allemaal te zijn.
Wat we kunnen doen is bidden voor wijsheid en inzicht voor de regering
en nabestaanden hoe hier nu verstandig mee om te gaan en niet in haat
en woede te gaan reageren, daar zien we al genoeg voorbeelden van.
Going home, veilig naar Gods Vaderhuis, en niet alleen dat is zeker
naar een plaats waar ze veilig in Jezus armen mogen landen en vol
Liefde en mededogen ontvangen zullen worden.
We mogen bidden tot de hemelse Vader en zijn begeleidende engelen
om ze tot in de hemelse gewesten naar hun laatste rustplekje te mogen
begeleiden.
Finally Home.
Dat ze mogen rusten in Vrede.
En dat Lieve mensen om al de nabestaande heen zullen staan en ze
gaan helpen daar wat dat mogelijk is.
Een kaarsje branden en stil worden
God geeft Kracht in onze zwakheid daar gaan we allemaal iets van merken.
