Kracht in zwakheid
Ik ben op vakantie in Kukherne, alleen de naam al is leuk. En heb een schitterend uitzicht op een “haventje”met allerlei boten. Voor mijn neus komt moedereend met zes jonge kuikentjes aanzwemmen. Ze oefenen zich al in het losmaken van de moeder, zwemmen voor haar uit. En dat lukt ze al heel aardig. Moeder springt op de kant, waar de kleintjes natuurlijk niet op kunnen komen. Maar ze zwemmen strak langs de kant in het vertrouwen dat moeder zo weer terug zal komen. Dat gebeurt ook. Dan komt de buurvrouw van de camper naast ons naar me toe lopen en vertelt me haar verhaal. Ze zat lekker op haar stoeltje naar die leuke eendjes te kijken toen opeens een grote vis boven het water uit kwam en hap ineens was er een eendje verdwenen. Ze was zich rot geschrokken. Ging direct naar de bazin van de Camperplaats en vertelde haar verhaal. Die vond het ook zielig en dacht dan gaan we maar proberen om die grote vis eruit te vangen. Schepnet en zoon met een hengel mee om in actie te komen. Al onze moedergevoelens werden aangesproken, we moesten ze redden of niet? Dubbele gevoelens natuurlijk, net het leven zelf. Je kind komt in nood en dan krijg je toch echt de neiging om hem te redden .Mijn innerlijk zegt dan niet doen, zo leert hij het nooit. Het ligt er natuurlijk wel aan waarom het gaat.’s Avonds zagen we moeder eend weer en toen had ze nog maar drie eendjes, dat gaat wel heel snel zegt mijn man.
Ik moest ineens aan dit moment denken toen ik het kunstboek van Christa Rosier over Lijden in Gods hand aan het lezen was. Haar worsteling met het lijden van haar jonge zoon en het loslaten van hem toen hij uiteindelijk ging sterven. Het maakte diepe indruk op mij. Ook zijzelf werd geconfronteerd net als haar zoon met kanker en overleed nog voordat haar boek af was. Hoe in de vrede kun je zoiets verwerken als partner ,moeder , vader , als mens, als oma of opa enz.? Kennelijk is het zo dat we allemaal ergens in ons leven door moeilijke situaties heen moeten om te ervaren dat God er Toch bij is, al ervaar je dat zelf helemaal niet en ben je opstandig en boos. Ook bij ons komen oergevoelens los als er ondragelijk wordt geleden op welke manier dan ook. Accepteren kan dan nog een hele lange weg te gaan zijn. En dan over loslaten maar niet te spreken , toen ik bij de crematie van mijn jongere broer stond heb ik het zo verwoord. Loslaten is ook liefhebben de grootste daad van liefde die je maar kunt geven aan de ander. Toe maar ga maar, geen ondragelijke pijn meer. Vrede bij God vinden . De overtuigende zin voor mij is geworden sinds vorig jaar Gods Kracht zal zich in Mijn zwakheid openbaren. Zo waar kan ik je uit ervaring zeggen. Er door heen gedragen kun je je voelen, soms wordt je dat pas achteraf gewaar. Hij geeft Kracht om toch door te gaan.
Om terug te komen op het “grote vis” verhaal, ik heb ze regelmatig zien sjouwen met het schepnet en de hengel maar de vis werd niet gevangen, hij was slimmer dan de rest tot nu toe. Net als God niet te vangen is met woorden, we schieten altijd te kort. Zo ineens staat Hij voor de deur van jouw leven, en zal je helpen te overleven daar geloof ik heilig in. Hier ben ik Heer, ik geef me aan U en prijs U met heel mijn hart. Amen. Hij is erbij zoals hij erbij is. Tineke Ebing
