Oud en nieuw, we luiden het “oude” jaar uit en het “nieuwe” in. We wensen elkaar alle goeds en slaan elkaar de volgende dag de hersens in. Dat hoeft natuurlijk niet letterlijk maar de wereld verhardt en de liefde verkilt, in het groot maar helaas ook in het klein. Ik merk dat vooral als mensen voornamelijk over zichzelf praten en geen aandacht hebben voor wat een ander beweegt. Men vraagt “hoe gaat het met je” maar na een zin neemt men het over en heeft het vooral over zichzelf en daar is bijna geen speld meer tussen te krijgen.
Luisteren en echt meeleven lijkt voor velen een verloren eigenschap te worden en zo leven we langs elkaar heen waarbij de luisterende partij de klos is. Op den duur worden die luisteraars moe en luisteren nog slechts oppervlakkig, dan is de verkilling echt rond.
Vanmorgen nog had ik een bekende aan de telefoon, het gesprek duurde bijna een half uur maar was nogal eenzijdig. Ik bemerkte bij mijzelf dat ik na een poosje niet zo goed meer luisterde en probeerde het gesprek nieuw leven in te blazen wat slechts een paar seconden werkte en toen finaal mislukte omdat de beller het alweer had overgenomen. Uiteindelijk lukte het toen alle ellende drie keer in de rondte verteld was en het gesprek stil viel om deze beller toch even te laten luisteren.
Als u een prater bent ga dan het nieuwe jaar eens proberen te luisteren en als u een luisteraar bent besef dan dat u ook iets te zeggen hebt en dat er gevraagd mag worden aan de ander om te luisteren of die ander dat nou leuk vindt of niet. Een gesprek voeren is altijd twee richtingsverkeer waarbij je af en toe de prater bent en af en toe de luisteraar, anders is er geen echte uitwisseling en zullen we elkaar nooit echt leren kennen.
Ook is er een spreekwoord dat zegt “geen bericht is goed bericht”, toch is dat niet waar, geen bericht is onnadenkende onverschilligheid, men heeft u misschien een bericht gezonden en u neemt het voor kennisgeving aan en gaat door met waar u mee bezig was, terwijl het een kleine moeite is om in ieder geval even te reageren waarmee u het gesprek gaande houdt. Het zou anders wel eens kunnen dat u geen berichten meer krijgt omdat de ander die moeite niet meer neemt (tenzij dat uw bedoeling is).
Datzelfde geldt in onze relatie met God/Jezus. Hoe vaak komen wij niet met ons “verlanglijstje” aandragen, ik wil …. U moet ….. , waarbij wij helemaal vergeten dat we niet tegen een machine praten maar tegen Hem die leeft. Een kroket trek je uit de muur maar een relatie vraagt meer dan een muntje in de automaat. God heeft een hart, gevoel en liefde te geven maar wil ook die relatie, dus onze liefde. Dát is de “munt” die hij verwacht en die Hem goed doet. Liefde en waardering moeten uitgesproken worden, zij worden niet automatisch verondersteld. Alleen Zijn woord lezen en het daarbij laten is niet genoeg, “geen bericht” is ook in dit geval geen goed bericht. Als wij zwijgen over die liefde dan zal zij uiteindelijk wegkwijnen.
Het is goed om Hem te zeggen wat ons beweegt en waar wij behoefte aan hebben maar als dat alles is dan is het zeer eenzijdig, dan weet ik niet zeker of Hij op den duur nog luistert. God schiep ons om een liefdesrelatie mee aan te gaan, van beide kanten.
Oud en nieuw, wij wensen elkaar alle goeds maar weten dat niet alle dagen even prettig zullen zijn, er zal pijn en verdriet zijn want wij leven (nog) in een gebroken wereld die wacht op verlossing. Wens elkaar ook dat wij met Hem gaan in liefde en wederliefde, alleen dat geeft een mens vrede in alle omstandigheden.
GA MET GOD !
