De tijd heelt geen littekens

In ieders leven vinden pijnlijke en droevige gebeurtenissen plaats. Soms voorspelbaar zoals het overlijden van je ouders op hoge leeftijd. Dat geeft een verdriet dat voor velen gemakkelijker te dragen is dan iets onverwachts dat je overvalt en dat op een andere manier ingrijpend is. Denk bijvoorbeeld aan het verlies van je partner op jonge leeftijd. Je wordt daardoor overrompeld. Dit soort gebeurtenissen lijkt altijd ver weg. En dan blijkt dit ook jezelf te kunnen treffen. 

Ik vind het altijd opmerkelijk dat de uitdrukking ‘de tijd heelt alle wonden’ zo gemakkelijk wordt uitgesproken. Vooral door mensen die niet vergelijkbare ervaringen of wonden hebben opgelopen. Wonden van diep verdriet laten littekens na in ons gevoel.
Natuurlijk moet je verder leven. Littekens van verdriet verdwijnen nooit. Maar zij hebben ook betekenis. Het verdriet uit het verleden mag ons niet weerhouden de zegeningen te ervaren die ons leven waardevol maken. Onze Schepper geeft ons elke nieuwe dag de mogelijkheden om Zijn schepping vorm te geven. Daar mogen we blij om zijn.
Vaak heb je kostbare herinneringen die je in de rest van je leven als een schat in je hart mag koesteren. Het wegdrukken van verdriet lost niets op. Het verdriet laten afnemen en meer ruimte voor dankbaarheid ervaren over de gelukkige dingen uit het verleden, dat vergt een lange weg. Een weg van vallen en opstaan!

Toen Jezus op aarde kwam sprak Hij met nieuwe woorden over de relatie tussen God en de mens. Mensen mochten God als liefdevolle vader beschouwen, als bron van liefde die de basis van ons leven is. Ook leerde Jezus ons met nieuwe ogen te kijken naar onze naaste die naast ons loopt op de weg van ons leven. Onze medemens die we mogen steunen en van wie wij steun mogen ontvangen.
Verrassend zijn ook Zijn uitspraken die ons als individu raken wanneer wij door verdriet haast niet meer in staat zijn de draad van het leven op te pakken.
In de zaligsprekingen zegt Jezus: “Zalig zij die treuren, want zij zullen vertroost worden”(Mattheus 5:4). Dit is een wat moeilijk te begrijpen uitspraak.
Je zult je eigen leed moeten verwerken. Je wordt in feite op jezelf terug geworpen, ook al is jouw omgeving nog zo ondersteunend. De uiterlijke wereld wordt dan minder belangrijk. Maar binnen in jezelf is het Koninkrijk van God aanwezig, zegt Jezus in Lucas 17:21. Daar is de vertroosting te vinden, en de steun om het lijden in dit bestaan te kunnen accepteren.
De levenservaringen verdwijnen niet. Maar Zijn licht en Zijn liefde kunnen je helpen de pijn van de innerlijke littekens te begrijpen, te aanvaarden en te verlichten.
De pijn mag er zijn. Dat heeft je zo gevormd en is deel van je bestaan geworden.
Littekens kunnen ook steun geven als blijde herinneringen. Je weet dat ze er zijn, maar je weet ook dat het heden verdient om beleefd te mogen worden. Soms wordt zelfs een herinneringskenmerk als uiterlijk litteken op de huid aangebracht, als een troostvolle herinnering.

Verwerken van verdriet kan in stilte in gebed. Dat is spreken met God die een troostvol luisterend oor biedt als jouw verdriet tot leven komt. Maar dat kan ook met anderen die op jouw pad komen, en waarbij je herkenning ervaart van geloofs- en gevoelsbeleving. Het is zo waardevol als je in gesprek met elkaar een veilige ruimte voelt om je te kunnen uiten zonder dat er oordelend of belerend wordt gereageerd. Een open kanaal van jou naar de ander over de littekens in ons leven schept diepte in ons geloofsgevoel.
Misschien is het niet zo erg als de tijd de littekens niet heelt.