Als de dag ‘s morgens vroeg aanbreekt horen we prille geluiden van vogels die aarzelend de dag beginnen. Een nieuwe dag met nieuwe geluiden, geluiden waar we ons dankbaar over mogen verwonderen. De natuur is vol van geluiden, soms zacht dichtbij of onheilspellend als donderslagen in de verte.
Zoemende hommels die lieflijk brommend dankbaar genieten van hun honing festijn. Maar ook tere geluidjes van een drinkende baby die ons verblijden.
Al deze geluiden komen van buiten tot ons en sterken ons bewust ervaren van de schepping en haar zegeningen.
Wij worden ook uitgenodigd om onze eigen bijdragen te leveren. We kunnen zingen, schrijven of vertellen hoe we de schepping in dankbaarheid mogen beleven.
Lang geleden vertelde Jezus met eigen woorden over de schepping, over God als bron van ons bestaan. Zijn woorden waren uniek. We weten niet hoe Zijn stem klonk en hoe ver Zijn woorden reikten. Het is je voor te stellen hoe Jezus met zijn leerlingen mondeling communiceerde. Een klein aantal mensen dat qua stemgeluid te bereiken is. Hij kon de mensen in de ogen kijken en aanraken. Maar hoe zou het gegaan zijn als Hij een grote schare toesprak. In de Bijbel wordt soms over een schare van 5000 mensen gesproken. Hoe ver zou Zijn stem geklonken hebben? Er waren toen muziek instrumenten, maar ook toeters of iets dergelijks? Zouden er ook gebarentolken geweest zijn?
De klank van Zijn stem komt wellicht wat dichter bij wanneer we het Onze Vader horen uitspreken in het Aramees, de taal die Jezus sprak. Op YouTube zijn opnames te horen van Syrische christenen die dit gebed in de oorspronkelijke taal uitspreken. Ik vind dat best wel bijzonder.
Weinig mensen hebben Jezus in levende lijve gezien en gehoord. Het bleek in de geschiedenis niet zo zeer van belang hoeveel mensen Hij direct kon bereiken, maar hoe Zijn woorden werden ontvangen. Met wat voor diepte dat geweest moest zijn. Jezus communiceerde met sterke geestelijke kracht.
Zijn woorden maakten grote indruk. Zij werden met ontzag, verwondering en hoop doorgegeven. Misschien zoals de rimpelingen in het water zich verplaatsen als er een steen in wordt gegooid. Maar die rimpelingen dempen uit.
Jezus’ stem wordt na zijn afscheid van deze aarde blijvend in stilte gehoord.
Zijn stem is als een steen in het water van het menselijke bewustzijn geweest.
De golven die Zijn woorden veroorzaakten dempen niet uit.
Het zijn woorden van een stem die door iedereen te ontvangen is in zijn eigen taal.
Woorden die in ons innerlijk klinken en als gevoel van steun, vertrouwen en liefde worden verankerd.
Ad Heide
