Ik moet aan mijn duif denken die zat te broeden op mijn balkon, al zo vroeg in het seizoen, ook tijdens die heftige sneeuw en kou, bleef ze onverstoord op haar nestje zitten. Zonder te eten of te drinken heel bijzonder vond ik dat. Ik klopte even geen kleedjes uit maar liet haar in alle rust zitten. Een les in volharding in moeilijke tijden kunnen wij van haar leren. En ja hoor, er kwam Een prachtig klein duifje na ongeveer drie weken tevoorschijn. En ik zag haar druk bezig met voeren van haar jong. En deze week vloog ze uit, het was gelukt om haar vleugels te leren uitslaan.
Een veilige plek, wat is dat toch een ongeloofelijk belangrijk iets voor een mens.
Hoeveel mensen zouden wereldwijd in stilte lijden onder allerlei verschrikkelijke omstandigheden?
Of niet eens in stilte, maar in grote woede en verdriet voor alles wat ze wordt aangedaan.
De verschillen in benadering is groot, zo kunnen we dagelijks zien en horen. Gisteren weer het afschuwelijke bericht over miljoenen oeigoeren die gevangen zitten en waarvan sommige onvrijwillig gesteriliseerd of geaborteerd worden. Mensonterende situaties allemaal. Verbijsterend dat dit mogelijk is. Wat wonen wij dan in een mooi land waar zulke praktijken niet voor komen gelukkig. Maar ook in Nederland zijn er wel situaties die om verbetering vragen, daar kunnen we niet omheen natuurlijk, en dat moet ook zeker niet gebeuren. We willen allemaal zo graag weer gewoon kunnen doen, elkaar kunnen liefhebben en knuffelen, God wat een moeilijke opgave is dat al niet alleen. Elkaar niet in de steek laten, ik moet ineens aanJezus denken die toen het erop aan kwam ook zich alleen gelaten voelde toen hij gevangen genomen werd. We komen allemaal uit dezelfde bron, we hebben ooit de allesomvattende Liefde gekend van God. Nog een hele weg te gaan om elkaar in het oog te houden, nieuwe wegen ontdekken door eens goed om je heen te kijken of je iets meer kan doen dan het gewone. Al is het alleen maar een kaartje te sturen of gewoon bij je buren in de bus te doen, dat doet een mens echt goed. Kan ik van mee praten. Zulke buren heb ik ook. Als we samen de schouders er onder blijven zetten met respect voor elkaars mening dan gaan we het redden samen. Toen ik dat verhaal gisteren hoorde besefte ik me ineens weer hoe dankbaar we moeten zijn dat we een regering hebben die er
alles aan doet om ons zoveel mogelijk tegemoet te komen en te helpen waar het kan. Dankbaar ben ik daarvoor.
Nederland is zo gek nog niet hoor! En ik spreek de wens uit dat we met Pasen wat meer ruimte zullen krijgen om elkaar weer te ontmoeten. Want het wonder van Pasen , het opstaan van Jezus uit het graf mag van harte gevierd worden.
Vol verlangen op weg naar die tijd. Met een Hartelijke groet Tineke Ebing
Of niet eens in stilte, maar in grote woede en verdriet voor alles wat ze wordt aangedaan.
De verschillen in benadering is groot, zo kunnen we dagelijks zien en horen. Gisteren weer het afschuwelijke bericht over miljoenen oeigoeren die gevangen zitten en waarvan sommige onvrijwillig gesteriliseerd of geaborteerd worden. Mensonterende situaties allemaal. Verbijsterend dat dit mogelijk is. Wat wonen wij dan in een mooi land waar zulke praktijken niet voor komen gelukkig. Maar ook in Nederland zijn er wel situaties die om verbetering vragen, daar kunnen we niet omheen natuurlijk, en dat moet ook zeker niet gebeuren. We willen allemaal zo graag weer gewoon kunnen doen, elkaar kunnen liefhebben en knuffelen, God wat een moeilijke opgave is dat al niet alleen. Elkaar niet in de steek laten, ik moet ineens aanJezus denken die toen het erop aan kwam ook zich alleen gelaten voelde toen hij gevangen genomen werd. We komen allemaal uit dezelfde bron, we hebben ooit de allesomvattende Liefde gekend van God. Nog een hele weg te gaan om elkaar in het oog te houden, nieuwe wegen ontdekken door eens goed om je heen te kijken of je iets meer kan doen dan het gewone. Al is het alleen maar een kaartje te sturen of gewoon bij je buren in de bus te doen, dat doet een mens echt goed. Kan ik van mee praten. Zulke buren heb ik ook. Als we samen de schouders er onder blijven zetten met respect voor elkaars mening dan gaan we het redden samen. Toen ik dat verhaal gisteren hoorde besefte ik me ineens weer hoe dankbaar we moeten zijn dat we een regering hebben die er
alles aan doet om ons zoveel mogelijk tegemoet te komen en te helpen waar het kan. Dankbaar ben ik daarvoor.
Nederland is zo gek nog niet hoor! En ik spreek de wens uit dat we met Pasen wat meer ruimte zullen krijgen om elkaar weer te ontmoeten. Want het wonder van Pasen , het opstaan van Jezus uit het graf mag van harte gevierd worden.
Vol verlangen op weg naar die tijd. Met een Hartelijke groet Tineke Ebing
