Als je plotseling van de een op de andere dag van je voeten wordt gesmeten en je van niets meer weet, en daarna toch nog weer opnieuw mag beginnen, verandert de wereld in jouw ogen totaal. Wie haalde mij toch weer overeind? Gods troostende woorden heb ik in die 10 weken altijd in mijn dagboekje ontmoet.( Hour of Power, Ik ben met U - Gods belofte voor elke dag ,365 dagen per jaar),alsof het voor mijn situatie was geschreven. Drie weken weet ik van helemaal niets meer, zo bizar dat zwarte gat ,daar schrok ik enorm van. En thuis hoe ging het met mijn man, hartritme problemen te over. God hield mijn man en mij op dat moment  overeind zo voelde dat achteraf als je weer normaal kan denken. Kracht in zwakheid dat is wat ik opeens heel erg begreep. Stond dat niet ergens in de bijbel? Ik wilde sterk zijn ,maar ja, niet mijn wil maar Uw wil geschiedde. Rust jij maar eens uit meisje, nu ben jij aan de beurt. Je hoeft niet met iedereen mee te hollen en vooral niet alles mee te dragen en op je nek te nemen. Veel lessen volgden in stil zijn, hoe moeilijk kan dat zijn? Kletsen was ik altijd al goed in. Doe Een ding tegelijk goed, ook mijn verstand had door een overdosis aan medicijnen geleden. Ik kon me bepaalde dingen niet meer herinneren, zo eng is dat. Ik, die altijd zo scherp was geweest, volgens mijn man zelfs in mijn verwardheid bleef ik nog scherpzinnig. Het terugkomen en vertrouwen winnen is nog een heel proces, dat is zo maar niet klaar weet ik nu. God zorgt, wat een fijn idee. In mijn wanhoop soms riep ik Hem maar weer aan. Leren vertrouwen , stapje voor stapje, vooral niet te snel. Ik wil weer zo graag "gewoon"zijn. Ik ben altijd een positief mens geweest en ga er vanuit dat dit wel weer goed komt. Net voor die tijd schilderde ik intuitief mijn grootste schilderij (1meter 15)en dacht toen ik er naar keek, heel even maar, ik ben toch niet mijn eigen dood aan het schilderen? De Horizon heb ik hem genoemd en de volgende woorden kreeg ik er later bij : De Horizon ga ik bereiken, als we maar bereid zijn naar de binnenkant te kijken, alles ligt in stilte klaar. Loslaten de grootste opdracht allertijden. en dan vertrouwen leren, nog een weggetje te gaan. We zien wel wat God mij nog gaat geven, hoe kort of hoe lang ook. Ik ben er nog en dat is alles wat telt voor mij. Je kunt altijd opnieuw beginnen. Ik grijp die kans in elk geval. Met dank aan God.En de Yoga ga ik weer oppakken ,ben zo blij met dat advies van Theo, de Yogaleraar,de stilte wil ik zoeken om mijn God weer te ontmoeten, ik was de rust maar vooral de balans behoorlijk kwijt. Oefenen in stil zijn want dan pas kun je God ten diepste weer gaan ervaren. En je balans hervinden.
Met een lieve groet Tineke Ebing