Ik ken twee mensen, ze zijn al bijna 55 jaar samen. Ik kom er regelmatig en breng dan wat kranten voor hem. Ze hebben 3 kinderen, 2 zonen en een dochter. Ze hebben broers en zussen. Ze zijn nu al jaren gepensioneerd na een leven van hard werken, hij als schilder en zij als werkster.

Nu denkt u waarschijnlijk dat ik zal zeggen dat ze gelukkig zijn, dat ze het hebben getroffen in dit leven en blije tevreden mensen zijn ..?

Helaas dat zijn ze niet.

Met hun familie hebben ze geen contact, alles is stuk gelopen. Met hun dochter hebben ze al jaren geen contact, ook stuk. Hun ene zoon is helaas overleden op 35 jarige leeftijd aan een hartstilstand en hun andere zoon, ach die heeft zijn eigen leven, het contact is er wel maar meestal telefonisch en sporadisch. Ze hebben kleinkinderen, een stuk of acht, ze zien ze nooit.

Triest? Ja natuurlijk. Hebben ze er moeite mee, ja, maar niets is hun schuld. De schuld ligt altijd bij de ander, alles werd hen aangedaan. Ze hebben van de wereld en de mensen een plek gemaakt die bestaat om hun te pesten, om hun tekort te doen. Ze zijn verbitterd en camoufleren dat vaak achter een masker van gemaakte vrolijkheid. Hun devies is “geniet van elke dag”, ik zie ze niet genieten, ik zie dat ze zich ergeren aan bijna iedereen, dat ze roddelen, dat ze een negatieve mening hebben over alles. Als ze wel eens iets voor een ander doen en ze krijgen niet de vereiste dankbaarheid c.q. aandacht dan is dat weer een bewijs dat het leven tegen hen is. Ze gooien kleren die nog goed zijn bij het vuil in plaats van ze weg te brengen naar een verzamelplek of naar een kringkoop, want zo zeggen ze “wij krijgen nooit iets dus wij geven ook niet meer”, achteloos voorbijgaand aan het feit dat ze wel degelijk krijgen, iets wat ze kennelijk niet (willen) zien.

Met kerst bouwen ze hun kamer om tot een winterdorp, ze hebben een kerststal maar voor de gezelligheid want geloven, nee, geloven doen ze niet. Ze gaan gezellig naar de hel en dat zijn niet mijn woorden maar die van hun. Ze hebben van het geld, waarvan ze meer dan genoeg hebben, hun god gemaakt, hun status ontlenen ze aan hun boot, hun auto, hun Chesterfield bankstel, hun antiek maar vooral aan hun bankrekening.

Ik ken ook iemand die na een nare jeugd, een ongelukkig huwelijk waarin ze werd geslagen door de omstandigheden gedwongen nu bij de voedselbank loopt, ze is nu weduwe en moet rond zien te komen, na aftrek van alle lasten, van euro 50 per week en als er onverwachte kosten zijn, zoals de eigen bijdrage voor ziektekosten, van minder. En van dat beetje geeft ze ook nog weg, ze vergeet geen verjaardag, er is altijd koffie of thee en blijven eten is ook geen punt. Ook zij heeft haar problemen, haar teleurstellingen, toch heeft zij naast haar tranen ook haar vreugde want ze kent God. Ze gelooft en vertrouwt op Hem. Zij heeft een gouden toekomst en het daarvoor beschreven echtpaar heeft, tenzij ze zich nog bekeren, alleen het eenzame en ontevreden nu.

Beste lezer, we hebben allemaal onze tegenslagen, teleurstellingen en onze tranen maar hopelijk zijn wij er niet door verbitterd en geloven wij in die gouden toekomst die God ons beloofd heeft in Jezus. We moeten er alleen nog even op wachten.

Als ik zou moeten ruilen met een van bovenstaande leefsituaties dan weet ik wel met wie.

U toch ook …?