In ons leven verschuift de balans tussen angst/onzekerheid en vertrouwen voortdurend. Donkere perioden worden altijd gevolgd door lichtere perioden. Achter de wolken schijnt de zon. Maar we weten ook dat achter de zon vroeg of later altijd weer wolken zullen ontstaan. We kunnen de moeilijke levensfasen niet voorkomen. Wel mogen we vertrouwen dat we er uiteindelijk weer uit zullen komen. Vaak is het een persoonlijk, individueel ervaren, soms iets gemeenschappelijks als een wereldoorlog of een ‘wereldoorlog’ op gezondheidsvlak, een pandemie waar we nu mee geconfronteerd worden.
In ons leven beginnen we zonder angst en met vertrouwen, en gelukkig mogen we daar ook zo mee eindigen.
In de baarmoeder groeit het nieuwe leven door de scheppingskracht. Stof en geest worden in elkaar geweven. Het is er stil en er is geen afleiding. Alles is gericht op de schepping van iets moois. Er is rust, onschuld en ontvankelijkheid. Liefdevolle tekenen van goddelijke oorsprong. Een beginnende aarzelende hartslag gevoed door Gods hartslag. De eerste levensadem ingeblazen door Gods adem.
Er zijn geen gedachten. Er bestaat geen kennis van goed en kwaad. Er bestaan geen woorden. Er is geen onzekerheid, er is geen angst. Er is liefdevolle stilte.
Bij de geboorte wordt deze paradijselijke omgeving verlaten en stapt de baby in al zijn schoonheid en puurheid, en vol van liefde als zijn wezenlijke aard de vaak pijnlijke wereld in. Het kind gaat reageren op wat zijn omgeving van hem verwacht of denkt. Natuurlijk een kind moet zich staande houden. Kennis en ervaring gaan groeien en nemen een steeds grotere plaats in.
De zuivere ontvankelijkheid voor Gods liefde die in de baarmoeder zo duidelijk vanzelfsprekend was komt later vaak onder druk te staan door wereldse zaken. Het vertrouwen komt in de knel. Het kan voelen alsof je geen grip meer hebt op je leven.
Maar als wij denken ons houvast te verliezen weet dan dat Hij ons altijd vasthoudt, vanaf je geboorte. Soms ervaar je dat pas laat in je leven als een geschenk.
Angst/onzekerheid is logisch dat hoort bij ons leven. Het is jammer als angst je verlamt, als je leven beheerst wordt door angst. Angst is niet iets vreemds. Ook Jezus kende angst. We kunnen dat in de evangeliën lezen. Maar sterker dan de angst was Zijn vertrouwen in God , de bron van ons bestaan. In het evangelie van Lucas (23 : 46) staan de laatste indrukwekkende woorden van Jezus, voordat Hij aan het kruis stierf...Vader, in uw handen beveel Ik mijn Geest...
Dit zijn wezenlijke woorden van aanvaarden, van overgave, van vertrouwen en van verbondenheid met zijn Vader.
Het mooie en poëtische verhaal over het ontstaan van de aarde en de schepping van de mens verhaalt naar mijn mening indirect ook over het ontstaan van angst. Angst die niet los staat van het denken.
In de moederschoot van de schepping, in het paradijs, bestond geen angst of bezorgdheid. Er was alleen maar vertrouwen dat met Gods licht werd gevoed. We kennen het verhaal over de boom van kennis van goed en kwaad. Na het eten van de appel kregen Adam en Eva kennis en inzicht. Begon de angst of onzekerheid toen Adam en Eva dachten dat zij alleen verder moesten? Het natuurlijke vertrouwen van hun bestaan, van hun leven was verdwenen. De worsteling met goed en kwaad, met recht en onrecht, met pijn en verdriet, kortom alle facetten van het menselijk leven zoals we dat ook nu kennen kwamen op hun pad.
Als wij dit aardse leven afronden zullen we de angst en onzekerheid uiteindelijk achter ons laten. Voorbij onze laatste gedachten keren we terug in Zijn paradijselijke omgeving waar geen angsten meer bestaan. In de liefdevolle stilte waar we in vertrouwen mogen rusten na onze aardse reis.
