De titel van deze overdenking zal bijna iedereen wel bekend zijn. En het is ook waar, nood leert wel degelijk bidden. In oorlogstijd wordt veel meer gebeden dan in vredestijd. Als een mens door een zware tijd gaat worden de handen vaker gevouwen en stijgen er meer gebeden op. Dat is logisch, want als wij het niet alleen af kunnen dan wordt er gezocht naar hulp en hulp zoek je nu eenmaal niet bij een zwakkere maar bij een sterkere, daar is niets mis mee. Waar wel iets mis mee kan zijn is dat zodra de nood voorbij is of hanteerbaar is geworden het gebed evenredig voorbij is, dan mag God weer opzij worden gezet en kunnen wij het wel weer zonder Hem af. Herkent u dit …?
Ik heb een vriendin, ze mankeert lichamelijk veel en dat is niet leuk. Vandaag zou ze een uitslag krijgen van een bloedonderzoek waaruit zou blijken of ze wel of geen ziekte van Lyme (tekenziekte) heeft. Ze belde vanmorgen en ik wenste haar veel sterkte want wachten op zo'n uitslag brengt spanning mee. Ze zei me dat de arts haar rond 12.30 uur zou bellen en als het slecht uitviel zou ze me bellen,viel het goed uit, zo zei ze, dan belde ze niet. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik alleen meetelde als het niet goed was maar kon “omrollen” als ze het wel zelf aankon. Het is nu bijna twee uur en ze heeft niet gebeld, dat is geweldig voor haar want dan heeft ze de nare Lyme ziekte dus niet. Dat voelt niet zo geweldig voor mij, ik voel me een beetje gebruikt op de manier van “het was leuk, bedankt en tot ziens”.
Dat, beste lezer, moet onze Heer ook voelen. Als wij Hem alleen zoeken als we in de penarie zitten om vervolgens weer onze eigen weg te gaan met voorbijzien van Hem als we in rustiger vaarwater komen dan denk ik dat ook Hij zich gebruikt voelt. En als wij dat zo aldoor doen zal Hij zich teleurgesteld afkeren en ons aan onszelf overlaten. God is geen drukverbandje dat kan worden weggegooid als het bloeden is gestelpt, niet op afroep beschikbaar, geen afdankertje als wij het even niet zien zitten.
God heeft ons lief, Hij gaf Zijn Zoon voor ons, voor een wereld verloren in schuld opdat wij weer vrije toegang zouden hebben en eeuwig leven. God gaf Zijn leven zodat wij zouden leven.Is het dan voor ons te veel moeite om Hem in ere te houden ook als het ons goed gaat..? Is het te veel moeite om Hem te zeggen dat wij Hem liefhebben, dat wij Hem nodig hebben, altijd...?Een relatie floreert alleen als wij erin investeren, in tijd, aandacht en liefde. Als wij dat niet doen dan bloedt de relatie dood en is er geen drukverband meer dat nog kan helen. Verwaarlozing is de doodsteek voor elke relatie.
God heeft geïnvesteerd in tijd, aandacht en liefde, de bal ligt nu bij ons. De liefde kan niet blijvend van één kant komen. Dus, bid tot Hem als u het moeilijk hebt, Hij is onze Vader in Jezus Christus, maar vergeet Hem niet als het u goed gaat, doet u dat toch dan is het misschien niet verwonderlijk als Hij u vergeet.... als u straks als Hij komt, net als de dwaze maagden, buiten blijft staan. Ik denk niet dat u dan blij bent maar bidden zal dán jammergenoeg niet meer helpen.
Wees wijs met uw eeuwige toekomst, een toekomst waarvan u zelf bepaalt waar u die doorbrengt door er nú in te investeren, in tijd, aandacht en liefde !
