Het was stil in het dorp. Het gebruikelijke luiden van de kerkklok om mensen uit te nodigen naar de kerkdienst te gaan ontbrak. Het is een geluid dat niet iedereen waardeert maar toch echt bij de zondag hoort.
Er is iets bijzonders aan de hand. Het is leeg in de kerk. Meestal als er sprake is van een calamiteit of een ramp die velen raakt zijn de kerken extra vol. Denk aan herdenkingsdiensten ten tijde van de watersnoodramp of bij de tragedie met het neerhalen van het vliegtuig, de vlucht MH 17.
Mensen zoeken elkaar op in de kerk om gezamenlijk steun en bemoediging te ervaren. Steun die gegrondvest is op geloof, hoop en liefde. Het is een vorm van omzien naar elkaar, door elkaar te ontmoeten.
De problemen met het corona-virus hebben geleid tot veel lege kerken. Het is beter elkaar niet te ontmoeten. Is best wel raar....omzien naar elkaar of rekening houden met elkaar door elkaar juist niet te ontmoeten.
Een lege kerk in deze uitzonderlijke omstandigheden doet je nadenken, maakt je ook bewust en leidt tot verdieping.
Een nietig klein virusje dat de hele mensheid in de ban houdt mag ons doen beseffen hoe betrekkelijk onze macht is over ons leven. We zijn en blijven kwetsbaar in de schepping, ook al wordt dat vaak vergeten wanneer het allemaal voorspoedig gaat.
De kerk is een bijzonder gebouw als ontmoetingsplaats voor elkaar rondom Gods woord. Een volle kerk geeft een extra saamhorigheid gevoel dat de geloofsbeleving ondersteunt.
Het is denk ik niet erg dat wij niet naar de kerk konden gaan. De geloofsbeleving is niet afhankelijk van een gebouw. Een volle of een lege kerk, ach als je je ogen dicht doet is er geen verschil.
Vertrouwen dat het uiteindelijk weer goed zal komen hangt niet van een gebouw af. Het hangt af van het vertrouwen dat wij in onze Schepper hebben.
Je bent bevoorrecht als je dat vertrouwen in jezelf kunt ervaren.
Gods steun is altijd aanwezig hoe de uiterlijke omstandigheden ook zijn.
