Een wolk van smart hangt boven de wereld, want het is Goede Vrijdag en weer hebben wij met z'n allen Jezus gekruisigd. Een woord van spijt komt over onze lippen, maar komt het ook uit ons hart? Wij lopen over een pad waar de rozen voor altijd bloeien en toch hangen wij Jezus aan het kruis. Waarom doen wij mensen dat? Is dat uit zelfbescherming? Uit angst voor de pijn van de woorden van een ander?

Zou het niet (h)eerlijk zijn als wij altijd oprecht en eerlijk zouden leven en dat elke dag gouden herinneringen achter laat voor die momenten dat wij weer terugkijken naar ons leven dat wij geleefd hebben. Dat wij dapper zijn op het moment dat God een kruis op onze schouders legt. Wij lopen dan met het kruis de berg op en roepen dat wij God liefhebben en is de berg hoger dan wij hadden verwacht, wij zonder klagen dat extra stuk klimmen en nog steeds roepen dat wij God liefhebben.

Dat zou inderdaad (h)eerlijk zijn, maar er komt altijd een dag als Goede Vrijdag in een mensenleven en op die dag beklimmen wij geen berg en helemaal niet met een kruis op onze rug, neen, op die dag hangen wij Jezus aan het kruis en zijn op de dag erna stil van verdriet, spijt en schaamte, vooral veel schaamte.

Gelukkig houdt God te veel van ons mensen en wordt het altijd weer Pasen, dan wint het leven het van de dood. Wij vergeten alles wat er is gebeurt en zingen vrolijk: "stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde."

Tot er weer een Goede Vrijdag in ons leven komt en wij alles weer zijn vergeten.

Klaas van Eijbergen