In 2018 herdachten we het einde van de Eerste Wereldoorlog 100 jaar geleden. Deze oorlog was een verschrikkelijke ervaring voor de soldaten van Duitsland en de geallieerden (Fransen, Engelsen, e.a.). Naar schatting kwamen 9 miljoen soldaten om door 'gewone' en chemische oorlogsvoering. Maandenlang zaten de legers vast in loopgraven in Belgi￫ en Frankrijk en waren er gigantische verliezen aan beide zijden. In de omgeving van Ieper kwamen alleen al op een strook van 8 km 600.000 soldaten om. Burgerslachtoffers waren onvoorstelbaar veel.
Waar was God in de loopgraven? was een vraag die vaak werd gesteld.
Maar ook nu 100 jaar later. Waar is God als er vluchtelingen op de Middellandse Zee verdrinken? Waar is God als christenen vermoord worden door IS?
Heel fundamentele vragen waarop allerlei antwoorden te bedenken zijn. Ik zeg bewust bedenken omdat wij of ik in elk geval dat niet weten.
Centraal staat natuurlijk de vraag hoe je God ervaart of denkt te kunnen omschrijven. Hoe concreter je het beeld van God maakt, hoe meer moeite je hebt om de bron van ons geestelijk bestaan te begrijpen of liever aan te voelen.
Is God de schepper van alles dus ook van het kwaad? Is God de Vader die klaar staat om je uit de ellende te redden? Is God afwezig in ons fysieke bestaan maar wel in ons geestelijk leven? Zo ja wat heb je daar dan aan als je in de loopgraven zit en je wanhopig bent en de dood onder ogen hebt?
Heeft God de mensen van goede en slechte eigenschappen voorzien en moet Hij lijdzaam toe zien wat een ellende steeds opnieuw wordt gecre￫erd door mensen die naar Zijn evenbeeld zijn geschapen (volgens Genesis)? Was je voorbestemd om in de loopgraven of in het concentratiekamp je einde te vonden? Wordt je gesteund door het zicht op leven na dit leven als je de wanhoop nabij bent?
Veel slachtoffers van geweld konden met deze vragen niet uit de voeten en voor hen had God afgedaan. Heel begrijpelijk!
Kunnen we dan niets positiefs zeggen over God als je in vreselijke omstandigheden verkeerd?
Ja ik denk het wel. Misschien mag je God ook beschouwen als de positieve levenskracht of liefde die eeuwig is en altijd sterker zal zijn dan de negatieve krachten die tijdelijk zijn? Een kracht uit de liefdevolle en tijdeloze bron van ons bestaan.
Ik herinner me het verhaal van een overlevende uit een concentratiekamp. Hij kreeg ook de vraag gesteld waar was God in het concentratie kamp? Het zijn woorden van een joodse overlevende die het meest gruwelijke wat een mens zich kan bedenken overleefde. Hij vertelde en het raakt mij steeds als ik dit lees: ﾓGod manifesteerde zich voor mijn gevoel in het concentratie kamp in mensen en was te ervaren. Daar putte ik moed, kracht en hoop uit. God kon ik ervaren in het contact met anderen: de aanraking in het voorbij gaan, een stukje brood dat ik kreeg van iemand die er minder slecht aan toe was dan ik, een hand tot afscheid of een glimlach van bemoediging van iemand die in doodsangst werd afgevoerd naar de gaskamer. Deze kleine dingen gaven een gevoel van verbondenheid met elkaar en daarom met onze Schepperﾔ
Tot zo ver de bijzonder mooie woorden die ik eerder las.
God manifesteert zich in de liefde. In de kern van ons geestelijk bestaan. De liefde is van altijd en zal zo blijven, zolang de schepping er is. Dat vormt de kern van ons geestelijk bestaan. God spreekt in de liefde en is aanwezig in de verbondenheid tussen mensen die door Zijn Woord geraakt zijn.
Je bent bevoorrecht als je dat zelfs in de meest kommervolle omstandigheden kunt ervaren.
Waar is God? God is dichtbij!
God is liefde is God
