Geloven en Verwonderen

Geloven en verwonderen zijn twee woorden die een diepe en persoonlijke betekenis hebben. Ze zijn voor mij ook sterk met elkaar verbonden.

Er zijn veel momenten in ons leven dat we ons over iets kunnen verwonderen. Gelukkig is dat meestal in positieve zin. Helaas gebeurt dat ook in negatieve zin. Verwoesting door aardbevingen is niet te voorkomen, maar daarnaast ontstaan door (on)menselijk handelen vergelijkbare verwoestingen door huizen en steden te bombarderen. Achter deze donkere wolken zal te zijner tijd toch de zon weer te voorschijn komen. Dat is een zekerheid waar je je pas achteraf over zult kunnen verwonderen. Ja het zal weer goedkomen, maar het zal anders zijn dan het was.

De lente is in aantocht. Een periode waarin wonderen in de natuur zich voltrekken. De schepping en de scheppingsenergie ontspringen uit de bron van ons bestaan. Ons bewustzijn krijgt een nieuwe impuls om de grootsheid van Zijn mysterie te ervaren.

Als je buiten in de natuur om je heen kijkt en als je de rust hebt om te ontvangen kan een gevoel van blijdschap binnen komen. Dat gevoel raakt je diep in je innerlijk. Je bent een kind van onze Schepper en je bent welkom in Zijn schepping.

Je wordt overweldigd door de pracht van de natuur. Het leven is er en zal er altijd blijven door de positieve levensenergie (liefde) die zich nooit laat verwoesten.

Je bent je bewust van de verwevenheid der dingen. Stof – plant – dier – mens, het wederkeren tot stof geldt voor alles wat leeft. Dat geldt echter niet voor onze geest. Uit de bron van Goddelijke liefde is onze geest, ons innerlijke-zelf geboren en tot deze bron zal onze geest terugkeren.

Over onze verwondering kunnen we mijmeren, praten en schrijven. Verwondering over de poëzie van de bijbel. Verwondering over de samenhang der dingen, verwondering over ervaringen met onze naasten, verwondering over gevoelens, verwondering over het besef er te mogen zijn.

Maar ook doen de woorden van Jezus ons altijd weer verwonderen. Zij raken ons steeds opnieuw. Het zijn woorden die decennia na Zijn dood zijn opgeschreven op basis van mondelinge overlevering. Bijzondere woorden soms met een letterlijke betekenis of als beeldspraak bedoeld, zoals vaak in Zijn leerzame gelijkenissen.

Woorden van Jezus klinken na 2000 jaar als echo in de ruimte van ons innerlijke gevoel. Best wel iets om je over te verwonderen. Oude, maar niet verouderde woorden van steun die van onschatbare waarde zijn.

Je leeft als je je verwondert. Elke blik om je heen schenkt je een verwondering. Zelfs elke ademtocht is als een wonder te ervaren.

Geloven is vol van verwondering. Geloven is ervaren met je innerlijke gevoel. Het leven is oppervlakkig als je alleen maar gelooft wat je ziet of alleen weet wat je kunt verklaren.

Belangrijker dan de verklaring van een verwondering of van een wonder is de geloofs- of gevoelservaring die wordt opgeroepen. Dat is een heel persoonlijk geschenk dat we dagelijks mogen ontvangen.

Is het verwondering door het geloven of is het geloven door de verwondering?