Veel aspecten van het leven hebben twee kanten. Kanten die tegenover elkaar staan en als positief en negatief te ervaren zijn. Licht en donker, geluk en pech, voorspoed en tegenspoed zijn daar voorbeelden van. Ze horen bij elkaar, het ene bestaat nooit zonder het andere.
Bijzonder vind ik de samenhang van blijheid en verdriet. Dit geldt dan met name voor emotionele blijheid en verdriet in menselijke relaties. Als een van je dierbare naasten overlijdt ben je natuurlijk verdrietig, soms wel wanhopig verdrietig. Het was zo fijn, je hield zoveel van elkaar en dan komt daar een einde aan. Soms komt het verlies onverwachts. Dat is extra pijnlijk. Je weet dat afscheid nemen van elkaar altijd een keer zal plaatsvinden. In veel situaties kun je ondanks je verdriet toch zeggen 'ja, het is goed zo'.
Je deelt veel liefde met elkaar en dat stopt dan. Eigenlijk ervaar je een dubbel gevoel, hoewel je dat op het moment van het verlies niet zo makkelijk kunt voelen. Je bent nu intens verdrietig, omdat je eerder samen zo blij en gelukkig was. En daar ben je dankbaar voor. Maar toch...
Het leven wordt ons gegeven in zijn totaliteit. Eens moeten we afscheid nemen van een dierbaar medemens. Als je het leven en het geluk accepteert hoort daarbij ook het accepteren van de pijn van het verlies van een dierbare. We weten dat natuurlijk. Intens beleefd verdriet betekent dat je samen iets moois, iets kostbaars, iets liefdevols hebt mogen ervaren. Helaas is het samen ervaren voorbij maar je hebt het mooie van het leven - de liefde - wel samen gedeeld. De liefde vormt de essentie van ons bestaan. Daar ben je dankbaar voor; dat had je niet willen missen. Het leven heeft zijn waarde door de liefde, liefde ontvangen uit Gods hand. Misschien zou je zelfs wel kunnen zeggen dat het verdriet eigenlijk een vorm, een uiting van dankbaarheid weergeeft van wat je samen gehad hebt.
Essentieel is denk ik de liefde die wij vanuit onze geloofsbeleving ervaren. Onlangs las ik:
'God staat bij verdriet/leed naast je, maar ook met lege handen. Hij kan er ook niets aan doen.
Maar Hij biedt Zijn schouder aan om op te rusten en om je te steunen'.
Voorbij het verdriet en verborgen onder je tranen vind je de kracht om het verlies te aanvaarden, en de steun om door te gaan. Gods liefde is tijdloos en onvergankelijk. Zijn liefde kent geen begin en geen einde, maar zal je altijd begeleiden. Bij voorspoed en bij tegenspoed is deze liefde beschikbaar en manifesteert zich in mensen. Deze liefde mogen we altijd aan elkaar doorgeven. Maar vooral als je naaste in een moeilijke periode verkeert is dat van grote waarde. De steun en arm om je heen wanneer je zelf in een verdrietige periode zit geeft je een gevoel van verbondenheid met elkaar en dus met onze Schepper. Een blij en warm gevoel naast je verdriet.
