Wat kan ik mij toch ergeren aan die mensen die meestal onder het genot van een kopje koffie of iets dergelijks de betweter gaan uithangen. Er is iemand ernstig ziek, zij weten precies hoe lang diegene nog heeft en wat er zou moeten gebeuren. Iemand heeft een hartinfarct gehad en die super dikke buurman weet precies dat hij het aan zichzelf te wijten heeft. Er zijn bekenden gescheiden en natuurlijk weten ze precies wie de schuld heeft en waarom. Ze verkondigen hun “bescheiden” mening alsof ze de wijsheid in pacht hebben, ze weten het allemaal zo veel beter en ze weten ook precies wat zij zelf zouden doen terwijl ze ongegeneerd het glas heffen.

Kent u die mensen? Bent u misschien zelf zo iemand die het allemaal meent te weten.

Ik heb vaak geprobeerd er tegenin te gaan maar het helpt niet, ze blijven hun mening verkondigen zelfs met stemverheffing en vinden mij een mens zonder eigen mening. Want je moet het natuurlijk wel met ze eens zijn en ook bevestigen. Bij ernstige ziekte hebben ze maar een uitweg: euthanasie. Bij hartproblemen of aanverwante artikelen moet iemand na herstel zijn leven anders gaan aanpakken en ze weten precies hoe. Bij echtscheiding is er ook niet met die vrouw of man te leven en zij waren allang weggegaan. Ze bazelen over het leven of sterven van anderen alsof ze God zijn. Ze zijn niet te stoppen, vervallen keer op keer in herhaling en denken hoogst interessant en volwassen bezig te zijn.

Weet u, wij mensen doen allemaal dingen die we misschien niet zouden moeten doen, we zeggen dingen die we beter niet kunnen zeggen, we hebben een mening waar we zouden moeten zwijgen. Dat is misschien wel moeilijk want er wordt heel wat tijd versleten met geneuzel en als je niet mee doet dan ben je snel uitgepraat en word je wellicht gemeden omdat je gezelschap hen verveelt want wij moeten natuurlijk tegenwoordig overal een mening over hebben die meestal niet de gunstigste is maar wel de luidruchtigste en meest “wijze”.

Wij zijn mensen van het geheven vingertje, pas op, mag niet, moet niet/wel en dat met name voor een ander met voorbijgaan aan onze eigen gebreken.

Als het goed is is een Christen er te diep van doordrongen dat wij zelf te veel mankeren, dat ons leven teveel vergissingen bevat, te veel zonden waarvoor wij vergeving nodig hebben (en ook krijgen) om de betweter uit te hangen over het leven van onze naasten. Het kan soms zo werken dat als wij de “fouten” van een ander belichten, wijzelf beter en schoner lijken, maar zelfs onze beste daden zijn niet goed genoeg voor God, zonder Jezus die ze wegdraagt kunnen wij voor God niet bestaan. In Lucas 11:13 staat niet voor niets “….. hoewel gij slecht zijt …”.

Een mening over een ander zijn gedrag dient altijd met voorzichtigheid en naastenliefde te worden gehanteerd want wij weten niet waar we zelf voor komen te staan en nog minder wat wij in dezelfde situatie zouden doen.

Alleen als het op onze getuigenis voor Jezus aankomt zullen wij onze mond niet houden maar als het onze naasten betreft dienen wij geen olifanten in de porseleinkast te zijn.

Laten wij voor onszelf en voor elkaar bidden om Zijn wijsheid (Jakobus 1:5).