Bidden heeft vaak iets wat een mens verlegen maakt. Je kunt het misschien allemaal niet zo mooi zeggen als zij die ervoor geleerd hebben of je weet niet zo goed hoe je precies moet bidden. Bid je met je ogen dicht of open, bid je liggend in je bed of kniel je ervoor en hoe spreek je God aan, met U met Jij, met God met Vader of met Heer.
Is die grote God niet veel te ver weg om het gebed van kleine mensen te horen en mag je Hem wel lastig vallen met je noden, er zijn mensen die het slechter hebben dan jij en dan krijgt Hij misschien wel genoeg van je "gezeur".

Maar...
zou God werkelijk zitten te wachten op mooie woorden en fraaie volzinnen? Zou Hij er werkelijk op letten of je je ogen open of dicht hebt, of je in je bed ligt of ervoor?
Zou Hij er op letten of je handen wel netjes gevouwen hebt?
Of is onze God een God die harten aanziet, die Zich verheugt in een gebed dat gemeend en oprecht is ook al zijn de woorden dan misschien niet zo mooi en taalkundig volmaakt?

Zou God Zich misschien het meeste verheugen als we Hem aanspreken met Vader, als we Hem gewoon vertellen wat er in ons leeft, wat dat ook moge zijn.
Als we Hem vertellen waar we mee zitten, waar we dankbaar voor zijn en dat in gewone taal, een intiem gesprek van kind tot Vader?
Als we het Evangelie lezen dan merken we dat Jezus vaak tijd nam om te bidden, om te praten met Zijn Vader die ook onze Vader is.

Als we praten met God, met Jezus, mogen wij er zeker van zijn gehoord te worden, niet dat alles wat we bidden ook verhoord zal worden, maar Hij wil ons helpen, Hij wil onze steun, onze Vader zijn.

En...
vertelt u Hem wel eens dat u Hem liefhebt? Er is geen gebed wat Hem meer vreugde geeft dan een gebed dat begint met "ik heb U lief, ondanks dat ik U soms niet begrijp, ondanks dat ik soms de woorden niet kan vinden die ik eigenlijk zou willen zeggen ... ondanks alles.
U gaf Uw Zoon opdat ik zou leven, ik heb U zo lief"