met de kerk zijn opgegroeid,
weten dat het een vast patroon
was en is in het leven,
het hoorde erbij, toen en nu.
Maar soms brandt het
Vuur niet meer zo fel
en lijkt het geloof verstrikt
in het kreupelhout en lijkt
de liefde met de kerk en dus
ook met God opgedroogd.
Je verstaat de taal niet meer
en begrijpt niets van het Woord.
Men kan dus in de put gaan zitten,
maar die staat droog dus dat helpt weinig;
wel kan men zorgen dat het Vuur weer gaat branden
want geloven zit dieper dan een mens kan bevatten,
geloven is vertrouwen schenken aan de Geest van God,
die samen het levenspad met je deelt,
Vriendschap hebben met je leven en hoop hebben
op een toekomst met een hogere macht in je leven.
Het Vuur van de Geest smeult altijd door tijdens het leven van een mens,
dus moet het zaakje goed opgepookt worden en daar is hulp bij nodig,
hulp die een mens krijgt door het geloof (weer) toe te laten in het leven.
Dan maakt hij weer deel uit van een geheel,
zoals de zandkorrel één is met het strand,
de waterdruppel deel uitmaakt van de zee,
is de mens één met God en Zijn Woord.
Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend
maar alles bij elkaar genomen
mogen wij blij zijn dat wij deel
uit mogen maken van een toekomst
dat verder gaat dan dit aardse leven.
Ik vind dat een geruststellende gedachte.
want als het geloof in God uit het leven verdwijnt,
vergeet de mens waarom hij leeft, waarvoor hij leeft.
Zonder dat geloof sta je alleen in een wereld
waar niemand echt in wil leven, in kan leven
want na dit leven zou er niets meer zijn,
dan wordt hoop opeens wanhoop en de zon
brandt op je lichaam, je mist dan de Schaduw van God.
Klaas van Eijbergen
datum:24 april 2005
