De laatste winter van de oorlog '40 - '45, was voor veel mensen hard en onverbiddelijk.
Overal werd honger geleden en de mensen bleven zoveel mogelijk binnen met dekens om hun lichaam heen geslagen om warm te blijven.
 
Tussen de middag als er nog ergens een gaarkeuken open ging kwamen veel arme mensen naar buiten om een pannetje eten te halen.
 
Op een middag struikelt er zo'n iemand met zijn soeppannetje en als een goochelaar weet zij zich staande te houden , maar kon niet voorkomen dat er een klein scheutje uit het pannetje op de straat viel.
 
Op dat moment liep daar een verkleumd mannetje, dat knielt op de straat en likt het op als een hondje.
 Over honger gesproken!
 
Ik was als jongen daar getuige van en dat beeld zal ik nooit meer vergeten.
 
Toen  wij op Kerst- middag na de kerkdienst thuis kwamen had mijn moeder , dank zij een eerder aangelegde voorraad, eten voor ons klaar staan.
 
Een stevige soep vooraf en aardappels met een zelf geslacht konijn als hoofdmaaltijd.
Die konijnen fokten we zelf en dat heeft ons een eind door die barre tijd heen geholpen!
Het was een feestelijk maal voor de kerstdagen.
 
Van de soep was een ruime hoeveelheid over.
Mijn moeder zei toen tegen mij dat ik dat maar even naar de fam. van Eerd moest brengen.
 
Met haar zoontje Cor was ik  goed bevriend en deden heel veel dingen samen o.a. radio's bouwen.
Dat begon met een zg. Kristal-ontvanger.
 
We waren daar mooi zoet mee en van de straat.
 
Mijn vriend, nogal een driftkikker, had na een mislukte poging om z'n toestel aan de praat te krijgen, het compleet in elkaar geslagen en over het achter-balkon de achtertuin in gegooid.
 
Nadat dat gebeurd was riep zijn moeder hem aan tafel, om te gaan eten.
 
Hij heeft vast vreemd gekeken want er was geen eten op tafel.
Zijn moeder, een gelovige weduwe, zei tegen hem dat ze een zegen gingen vragen voor het eten, wat er niet was.
 
En dat deden ze dus, zoals ik achteraf  hoorde.
Na het Amen, belde ik aan en stond daar met de  bewuste pan soep op de stoep.
 Mooi he!   Die (Timing van God.)
 
Ze stond te huilen op de overloop en vroeg mij bevend en met trillende stem boven te komen.
 
Dat deed ik dus en even later waren wij aan het praten over heel andere zaken.
 
Het drong eigenlijk niet eens goed tot je door dat God toch geweldig getimed, daar voor eten zorgde.
Wat een planning!
Wat een gebeds-verhoring!
Wat een kerstavond voor die mensen.
 
Wij wisten thuis niet dat de nood zo hoog was daar.
 
En op mijn vraag waar z'n radiootje was gebleven, moest hij met een kleur bekennen, dat het beneden aan de achterzijde van het huis, op het dak van een schuurtje lag.
 
 
Dit is een echt gebeurd verhaal, als ik er aan terug denk, roept het nog steeds Eerbied op voor onze Grote God en Zorgzame Vader.     

JOOP