Kerst in de loopgraven

Er klinken schoten vanuit de loopgraven, ijskoud en in elkaar gedoken zitten de soldaten te wachten tot ze actie kunnen ondernemen. Het is een gemene hinderlaag, niks menselijks is hier in te ontdekken, of toch wel?

Moe gestreden wachten ze op een commando , ze willen eigenlijk helemaal niet meer vechten ze willen maar Een ding en dat is zo snel mogelijk naar huis .

Waar vrouw en kinderen in angstige afwachting zijn over het lot van hun geliefde echtgenoot.

Een enkel bericht bereikt het thuisfront. Ze moeten het doen met de minimale informatie die af en toe eens langs komt als er iemand slachtoffer is geworden en naar huis komt omdat ze ernstig gewond zijn geraakt. De dagen worden maanden ze groeien uit elkaar en beleven onafhankelijk van elkaar hun eigen bizarre momenten.

Net nog weer een aanval van een drone kunnen ontlopen, gerend voor hun leven. In wat voor vreselijke wereld zijn ze in Godsnaam terecht gekomen. Wie had kunnen bedenken dat ze dit zou overkomen. Geen enkele aanleiding was er van te voren te bespeuren.  Als een gemene giftige slang was het hun leven ingeslopen. Op kousenvoeten , ongemerkt  kwam het steeds dichterbij. Het in bezit nemen van de Krim was de eerste aanzet tot meer is inmiddels duidelijk geworden.

De honger naar meer kan deze oorlog niet stoppen. Of is het de angst om door de ander verslonden te worden groter en gaat hij daarom zo te keer?

En nu is het bijna Kerst , de voorbereidingen zie je toch tevoorschijn komen. Samen zitten ze  in een schuilkelder en daar in het midden staat een Kleine kerstboom met lichtjes.

We geven de hoop niet op, we vragen het Licht van Christus bij ons binnen te komen .Samen zingen ze het al oude bekende lied van Stille nacht Heilige nacht.

De lichtjes gaan branden , ze hebben even stroom in de schuilplaats. De generator doet het gelukkig .

En even verderop in de kelder van een huis word een kindje geboren, alles staat klaar om hem te verwelkomen ,zo bijzonder om dat allemaal te beleven. 

Er is een kindje geboren op deze aarde. De vrouw bleek zwanger te zijn toen haar man weg moest om te gaan vechten , een onverwachtse verrassing. Hun eerste kindje, hoe anders hadden ze dat allemaal bedacht voor zichzelf. Maar ze is er ontzettend blij mee, en liefdevol kust ze hem op zijn wangetje en fluistert zijn naam. En nu maar hopen en bidden dat papa weer levend terug mag keren van het front.

Maar even later horen ze weer het geluid van bommen boven hun hoofd ,wanneer o God zal dit zinloze geweld stoppen?

De watervoorziening blijkt kapot geschoten en ook de stroom valt weer helemaal uit. Ondertussen is het gaan sneeuwen en ijskoud geworden .Maar die sneeuw blijkt later toch van pas te komen, creatief moet je zijn als alles bij je handen lijkt af te breken. Ze vangen de sneeuw op en dat smeltwater wordt weer gebruikt om je even te wassen of iets te drinken.

Ondertussen zit Europa waaronder ook Nederland rondom Oekraïne ook niet stil. Allerlei goederen worden ingezameld en naar Oekraïne gebracht. We breien sjaals en mutsen , zoeken warme kleding ,kaarsen ,lucifers  enz. op en zo proberen we allemaal ons steentje bij te dragen. Je wilt zo graag iets doen voor die mensen.

Onlangs heb ik  geluncht met mensen uit Kiev en via een app op de telefoon een soort van gesprekje gevoerd met hen. Hun huis stond nog overeind vertelde ze, ze hadden contact met de buurman die daar nog woonde. Ze hadden drie uur stroom per dag op dat moment. Dat veranderd overigens in rap tempo want de bombardementen nemen toe op de stroom en watervoorzieningen.

Zij worden opgevangen in een vakantiepark en zijn heel blij met hun tijdelijke verblijf, maar je voelt en ziet dat ze getraumatiseerd zijn aan de manier waarop ze onderzoekend naar je kijken. Ze zijn heel gesloten hoor ik vertellen, maar een enkeling zoals deze mensen durven zich open te stellen voor nieuwe contacten, ze weten immers niet hoelang dit nog gaat duren. Hij was ingenieur en wilde zo graag een baantje als afleiding, maar dat is heel erg lastig want ze spreken geen Engels. Ze leren al wel Nederlandse woordjes maar dat is kennelijk niet genoeg om aan de slag te kunnen.

Een paar dagen later ga ik naar een kerstconcert en daar kom ik heel verrassend ook deze mensen uit Kiev tegen. Ze staan zelfs op het podium met 13 landgenoten om een lied te zingen in hun eigen taal en later zingen ze samen met het koor dat ze hopen dat het voor de kinderen een betere wereld mag gaan worden . Zo dapper en ontroerend vond ik dat. Wel aangeslagen maar niet gebroken zien ze eruit.

Ze Proberen er toch het beste van te maken. En dat is natuurlijk hier in Nederland beter te doen als daar in hun land.

Ik zag zoveel vrouwen in het begin van de oorlog afscheid nemen van hun man, hele jonge vrouwen met kinderen aan de hand. Zo vreselijk om te zien.

Ach en ineens denk ik aan onze droomdekentjes die ook naar Oekraïne zijn gebracht 3000 stuks werden er in ieder geval uitgedeeld. Troostdekentjes voor de kinderen en oude van dagen en we hopen dat ze even een momentje van liefde en aandacht hebben mogen voelen door dit gebaar.

We blijven bidden om Vrede en met de komende kerstdagen in zicht zal overal in de wereld die zelfde roep om Vrede gehoord worden, dat het maar mag doorklinken  in elke bunker of schuilplaats maar vooral bij God.

Kom bij ons, kom tot ons de wereld wacht

O Heiland kom bij ons in deze nacht

Licht dat begint, Maria s kind

Kind van God , kom bij ons de Wereld Wacht.