Er is geen mens die een venstertje op zijn voorhoofd heeft waarop je kunt lezen wat hij wil. Misschien maar goed ook, je zou af en toe dingen kunnen lezen die je niet wilde weten. Als je zelf zo'n venstertje bezat zou je wel opletten met denken wat je zou willen, of je zou het blinderen.
Hoe weet je nu wat je voor een ander kunt doen, wat je voor hem/haar kunt betekenen?
Gewoon uitproberen of vragen. Het komt vaak in mij op om een arm om iemand heen te slaan. Hem of haar even aan te raken, maar je bent bang om afgewezen te worden.
Een kind doet het gewoon en dit wordt meestal met een glimlach toegestaan. Er is je echter geleerd dat, als je ouder wordt, dit niet meer kan. Waarom niet? Wat is er mis met een welgemeende knuffel of belangstelling? Waar ligt de grens?
Gewoon vragen! En de wereld wordt een stuk vriendelijker en mooier. Verstikkende knuffels zijn taboe. Luister altijd naar het gevoel van die ander en van jezelf.
Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat een knuffel je sterker en vrolijker maakt.

Anneke. 15-4-2004.