Niet lang geleden met Kerstmis zongen we weer ‘Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen’ en we vierden de komst van Jezus op aarde. Jezus kwam vrede op aarde brengen.
Er is geen vrede op aarde en het welbehagen is ook ver te zoeken.
Wat klinkt het woord ‘vrede’ nu toch onwerkelijk.
De geschiedenis laat zien dat de mensheid permanente vrede helaas niet kan vasthouden. Volgens het scheppingsverhaal kregen jaloezie, geweld en bedrog de kans zich in het menselijke karakter te manifesteren nadat Adam en Eva de paradijselijke omgeving moesten verlaten. Kaïn en Abel en andere verhalen in het Oude Testament gaan over geweld tussen mensen en volkeren. Voor onze jaartelling was er af en toe regionaal vrede.
Jezus heeft het geweld zelf aan de lijve ondervonden. Miljarden christenen heeft Hij de boodschap van vrede en verzoening geschonken. Het christelijk geloof heeft geen blijvende vrede op aarde gebracht. Heeft Jezus gefaald in dit opzicht? Of was dat nooit Zijn doel? Was de zuivere relatie van ons met God en met onze naasten Zijn doel? Bracht Hij ons vooral geestelijke vrede en de hoop op wereldse vrede?
Of zijn wij als mensheid niet in staat Zijn liefde in onze realiteit vorm te geven? Laat de boodschap van Jezus ons inspireren en beseffen dat alleen wij praktische vrede kunnen realiseren. Praktische vrede in het verlengde van de innerlijke vrede die Jezus ons schenkt.
Vrede komt niet vanzelf. Vrede op aarde begint bij vrede in jezelf. Vrede in de wereld zien we als afwezigheid van oorlog en geweld.
Hoop doet leven is een oud gezegde, dat zijn oorsprong in de bijbel heeft. Misschien zou je ook kunnen zeggen dat geloof hoop brengt.
Op veel plaatsen in de bijbel wordt de mens die op God vertrouwt een hoopvolle toekomst beloofd. Dat betreft vooral ons geestelijk leven dat zich na de dood voortzet.
Wat heb je aan deze woorden bij het onnoemelijke leed dat zich nu – niet ver van hier – afspeelt?
De mens creëert geweld maar kan ook vrede scheppen.
Geweld bestrijden we met geweld om vrede te bereiken.
Hoe uitzichtloos is deze realiteit in ons leven.
In Johannes 14:27 zegt Jezus tegen zijn discipelen:
“Ik laat jullie vrede na; Mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet”
Jezus spreekt niet de christelijke kerken of geloofsrichtingen als instituten aan. Jezus spreekt ons persoonlijk aan over de vrede die Hij brengt. Toch vraag ik me af of de christelijke kerken niet sterker de kernwaarden/geboden van Jezus moeten uitdragen en volgen? Niet in theorie maar in praktisch handelen. De geschiedenis laat zien dat kerken te vaak toekijken of zich niet uitspreken over onrecht dat mensen en ook christenen elkaar aan doen. Kerkelijke leiders hebben daarin een doorslaggevende verantwoordelijkheid. Zijn de kerken geworden zoals Jezus dat voor ogen stond, gemeenschappen van mensen die elkaar steunen in het leven? Of heeft de ene kerk de leringen van Jezus ‘beter’ begrepen dan de andere?
Nu staan de orthodoxe kerken van Rusland en de Oekraïne tegen over elkaar. Dat geldt gelukkig niet voor alle geestelijken. Ik heb gelezen dat de leider van de Russisch-orthodoxe kerk waartoe Poetin behoort zich niet negatief uitspreekt over de gewelddadige expansie drift van Rusland. Beide kerken zullen ongetwijfeld gebeden uitspreken en God vragen vrede te brengen. Maar het gaat niet alleen om hun woorden. Maar vooral om hun daden. Deze kerken zouden nu één front moeten vormen. En bijvoorbeeld gezamenlijk tegen al hun christelijke volgelingen moeten zeggen: stop met deze waanzin. Hopelijk komt het nog zover.
