Om tot verzoening te kunnen komen moet men de mantel van eigen waardigheid afleggen, en het kleed van eigen opdringerigheid scheuren.  Daarbij het prestige gehalte van het eigen ik neerhalen en ontvankelijk staan tegenover de waarden en noden van de tegenpartij.  Waar beiden open staan voor de noden en verzuchtingen van elkander komt men,  in vrede, geleidelijk tot een open gesprek.  Men wordt vrij van zichzelf waardoor hevige twisten en misverstanden zullen afnemen.  Gevolg: minder frustraties, minder tranen en veel meer vrede.  Vrede kan immers alleen leven in verzoening,  nooit in twist.

Verzoening is de handen reiken met een hart dat bereid is de strijd te ontbinden, zonder jezelf te laten verslinden door de fragiliteit van je eigen kwetsbaarheid. 
Verzoening is de duisternis ontlopen van je gesloten hart, uit de wasem treden van het verleden om binnen te treden in de liefde van het heden.

Verzoening is een gebaar waarin  men zich zelve legt omwille van de Godsvrede en Gods liefde,  omwille van de band die men niet wil breken.  De hele wereld slaat kreten van barensweeën uit nood tot verzoening.  Mijn kind, wat er ook gebeurt, weiger nooit een oprecht gebaar van verzoening.  Kijk in alle omstandigheden steeds in je eigen, diepe duisternis waar je het licht van de waarheid zult vinden indien je oprecht verlangt haar te ontdekken.  De waarheid zal je blij maken, niet door jouw eigen kracht, je eigen inzicht, maar door ons gezamenlijk streven naar meer openheid, meer vrede en meer liefde in jouw leven.

05.09.1995