In de grauwe nevel van een eenzaam hart ligt als opgebaard een lichaam en wil zonder ziel.  Het is een klankloos lied zonder woorden, vol pijn en smart, soms ontstaan door de resolutie van een materieel geleid bestaan.  In de grauwe nevel van bittere pijn en stil verdriet liggen, als sterren verspreid, stekende wonden, ontstaan door een naar liefde hunkerend hart vol eenzaamheid.
 
Een eenzaam hart kan niet op zichzelf bouwen, de grond is niet vast!  Bouwen op een onstabiele grond brengt gevaar voor instorting mee.  Zoek eerst stabiliteit, niet in jezelf, maar in Zijn zekerheid.  Wie je ook bent, jij die in eenzaamheid vertoeft... Hij wil voor jou de rots zijn waarop je bouwen kunt, de sterke vesting die niet wordt overrompeld door valse dromen, daden van roekeloosheid of geweld.  Een vesting wil Hij zijn waar jullie samen wonen, zodat jij niet langer in eenzaamheid vertoeft, waar jullie samen bouwen aan geestelijke rijkdom die je eenzaam hart totaal vult met levende hoop en allesgevend vertrouwen.
 
Treurend eenzaam hartje, je verdriet wordt opgelost, verdwijnt in't niet, als jij jezelf durft te richten naar de heerlijkheid van Zijn beminnelijk Zijn en jij je vullen laat door de werkelijkheid van Zijn aanwezigheid.
 
02.02.1996