Vanmorgen gaf ik de planten water. Ze hadden niet eens meer een stem om dankjewel te zeggen, zo waren ze verwaarloosd. Ze hadden me vaak genoeg gezien, maar ik hen amper. Het was zo gewoon dat ze er stonden en ik had het zo druk. Waar is die vrouw gebleven die elke dag wel even naar haar planten keek, ze geregeld water gaf en de dode blaadjes en uitgebloeide bloempjes verwijderde? Ja maar, toen deden ze het goed. Stond de CV niet aan en ik had het niet zo druk! Toen was het nog leuk.
Gaat het ons zo ook met onze familie, kennissen of vrienden? Als het leuk is en op jou tijd dan ben je er voor hen? Durf je nog tijd nemen voor degene die om je heen leeft of vind je het allemaal maar heel gewoon? Moeten ze eerst verdrogen en niet meer tot je door kunnen dringen voor je hen ziet?
En met je geloof? Ben je God ook vergeten en herinner je Hem je pas als het moeilijk wordt?
Loop niet te snel, kijk om je heen. Het leven is te kort om alles in te proppen. Neem dus het belangrijkste eruit. Dan laat niemand je in de steek, vooral God niet.

Anneke. 20-11-2006.