Denk je eens in, je staat voor een spoorwegovergang, het rode licht knippert, maar waar blijft die trein? Er is nog geen trein te zien. Aan de overkant zie je iets wat je enorm lokt, je wilt erheen, het liefst meteen. Je twijfelt zal ik onder de spoorbomen door kruipen? Zal ik er simpelweg onderdoor gaan? Je bedenkt je niet, je bukt en gaat onder de bomen door en loopt over de rails richting de andere spoorbomen, je bent er bijna en dan ineens…. gierende remmen, een klap… Het licht gaat uit.

In het leven sta je soms voor denkbeeldige spoorbomen. Je wilt ergens heen, je gaat zoekend, vragend, verlangend je levensweg en je komt op een punt waar de bomen dichtgaan. Je wilt iets doen waarvan je weet dat het riskant is, maar toch lokt iets jou enorm en je wilt het erg graag. Het is een moment van bezinnen een moment van even denken welke keuze je maakt. Dat kunnen hele simpele dingen zijn. Maar wel degelijk dingen waarvan een stem zegt: dat is niet goed. Het voelt niet goed, je weet dat het niet naar Gods wil is en toch….. toch wil je het proberen, toch lokt het je in die mate, dat je de neiging hebt eraan toe te geven.

Het rode licht knippert, het is het sein van God dat jij moet bedenken of je nu de goede keuze gaat maken. Wat doe jij? Waarom sta jij daar? Waarom zou je die keuze maken? Weet je wel zeker dat het goed komt? Hoor jij dat stemmetje wel eens? Ik wel. God spreekt mij aan en laat mij duidelijk merken dat het niet naar zijn wil is, dat ik iets wil zeggen of doen wat niet kan. Rood knipperend licht. En ik wil maar één ding, zo snel mogelijk naar de overkant en genieten. Dat ik de keuze moet maken om toch te genieten maar via een andere route, tja dat is wrang.

Hoe vaak kruipen wij niet onder die spoorbomen door, hoe vaak nemen we niet toch net even die ene beslissing waarvan ons hart al zei dat het niet goed zou komen, waarbij ons gevoel al niet goed was, waarbij Gods knipperlicht al begon te branden en Zijn woorden gegrift in ons hart, begonnen te spreken. Jaja hoe vaak ging ik niet toch even onder die spoorbomen door, zonder me te realiseren dat het boem ineens over kon zijn, klaar. Licht uit. De trein op de rem.

Natuurlijk is dit heel drastisch. Je kunt het te extreem vinden. Je doet iets verkeerd en gelijk ben je dood. Weggevaagd of ernstig verwond. Maar als je diep in je hart kijkt besef jij dan wel dat elke keuze die je maakt tegen de wil van God in, jou ver weg zal brengen, ver bij God vandaan? Het zal je  beschadigen of verwonden. Soms een beetje, soms heel ernstig. Uiteindelijk leidt die weg, waarop jij zelf elke keer de seinen en spoorbomen negeert, tot verval, tot beschadiging, vernietiging en dood. Er is maar één weg om het leven te behouden en dat is de weg van Jezus. Hem volgen, Zijn woorden aannemen, Zijn wegen bewandelen en bovenal acht slaan op Zijn raad, op Zijn waarschuwingen, Zijn woord, dat kan vele mensenlevens redden ook die van mij en ook die van jou.