Zij mocht graag helpen bij de baby’s en kleine kinderen als beide ouders graag naar de eredienst wilden gaan, je zag haar genieten van die momenten, de ouders gaven haar vaak een compliment , voor de goede zorg voor hun kindje, ze konden het met een gerust hart bij haar achterlaten.
Maar bij de jonge vrouw zelf was die innige kinderwens nog niet vervuld.
Als predikant wilde ik niet graag zelf over die zaak van kinderen beginnen omdat je niet weet hoeveel pijn dit met zich meebrengt en verdriet hierom kan zijn, toch belde ik voor een afspraak voor huisbezoek om te spreken over de bijbel en geloof.
Gewapend met een grote paraplu tegen de regen liep ik het paadje op en belde aan, het ding dong galmde nog na, toen er vriendelijk werd opengedaan en ik begroet werd door hun beiden, ik voelde meteen dat ik erg welkom was en dan praat je erg gemakkelijk, nog meer als je merkt als ze een klein stukje wat er leeft in hun hart voor je bloot willen leggen, het voelt of je elkander al een hele tijd kent. Daardoor liet ik eigenlijk vervallen wat ik me had voorgenomen en vroeg ik voorzichtig of ze verlangden om moeder en vader te worden. Toen ik bij haar gelijk de tranen zag komen was het antwoord hierop al erg duidelijk meteen kreeg ik een schuldgevoel waarom ik dit nu toch aan hun gevraagd had. Maar die reden bleek totaal ongegrond, open maar ook met veel verdriet vertelden ze me dat ze waarschijnlijk geen kinderen kon krijgen.
Het raakte me erg, als jezelf vader bent van twee kleine meisjes en trots bent op je dochtertjes, wat kun je dan ontzettend weinig troost hierin geven je proeft zo hun verlangen en het gemis hierin.
Met net mijn tweede kom koffie in mijn hand, stond haar man op en haalde een dikke map uit de kast, deze papieren zijn nodig dominee om vader en moeder te worden om een kindje te adopteren , ze willen alles over je weten, en u weet dat ik vroeger helemaal niet braaf was en mijn ouders veel me te stellen gehad hebben en was ik een vijand met alles wat met geloof en kerk te maken had, en ze willen ook alles weten hoeveel geld er op de bank staat of er schuld op ons huis is, hoe je denkt over mensen uit een ander land enz. enz…..heel veel vragen.
We zijn hier eigenlijk wat de meesten niet weten, al jaren mee bezig terwijl een ander zwanger raakt ongeacht waar het terecht komt of er een schuld is en hoe het leven voor dit kind eruit zal zien…het kan soms gebeuren dat er zelfs voor een baby’tje geen plaats is, u zult begrijpen hoe wij ons voelen bij het woord abortus.
We mogen het nu afwachten gaf de jonge vrouw zachtjes aan als antwoord hierop, misschien is ons kindje nog niet eens geboren, of nog niemand zwanger ervan en we weten het niet of het ooit gebeuren zal, het is een biddend, hopend, verlangend uitzien geworden.
Het gesprokene raakte me allemaal heel diep, veel meer dan dat ik ooit had kunnen vermoeden….wat zal dat kind een goed huis vinden, wat zal de zorg voor hem of haar geweldig goed zijn, hoe welkom zal het hier zijn.
Elke keer als we elkaar ontmoetten vroeg ik ernaar, en nog geen nieuws?....het was ook bij mij en onze gemeente een stil biddend verlangen geworden voor hun.
Nooit vergeet ik dat moment ik was een preek aan het voorbereiden voor de eerste adventzondag het ging niet zo gemakkelijk, het was al bijna donker, ik tuurde naar de flikkering van de vlam van een kaars die recht voor me op het bureau stond, toen ineens de telefoon de stilte doorbrak, ik nam op met mijn naam……..maar ik hoorde alleen maar drie woorden tussen snikken door ..ik word moeder!!
Ik wou ze feliciteren maar een brok in mijn keel maakte dat onmogelijk…er kwam alleen maar uit… ik kom. Wat een blijdschap ontmoette ik in die woning, tranen van vreugde ze struikelden beiden over hun woorden om het elke keer opnieuw te vertellen …..we krijgen een kindje …we worden vader en moeder…van een zoontje!
Ik vroeg me af kan een vader en moeder blijer zijn, als het hun op een natuurlijke manier gebeurt….na stil overleg in mijn gedachten kom ik tot de conclusie nee, dat kan bijna niet.
Zoveel geluk na dat lange wachten, nu weg onzekerheid, er is een kindje het wordt van hun en ze mogen er over enkele dagen al naartoe……we mochten met elkaar dankende tot de Here naderen die dit alles bestuurde, dit bezoek afsluiten, wat een grote blijdschap.
Enkele dagen later mochten zij gaan de grote reis van een verlangend uitzien.
Het werd daarna een bijzondere kerstfeest, gedenkende het Kindeke….gevoelens diep, ieder in de gemeente blij voor hun, dank naar de Heere is groot. Het ophalen van hun kindje zou zeker weken gaan duren eer ze het mee mochten nemen, alle adoptiepapieren moesten eerst afgewikkeld en in orde zijn.
Nu was er ondertussen wel in onze gemeente een vacature vrijgekomen voor ouderling en mochten namen ingediend worden van belijdende leden, toen we deze namen zagen zag ik ook de naam staan van die jonge vader, ik fronste een beetje mijn wenkbrauwen, ook de kerkenraad was niet helemaal zeker of dit wel een goed besluit zou zijn….hij nu net vader en dan al opstaan voor ouderling en nog zo jong en ook zijn verleden, maar er waren behoorlijk veel briefjes voor hem ingeleverd zodat we daar nooit omheen konden en mochten gaan.
Toen ik de aanstaande opa en oma kort daarna sprak hoorde ik dat ze overmorgen zouden aankomen, en om hun feest niet in de weg te staan zou ik een afspraak maken een paar dagen later om zo het bezoek voor het kindje en voor de vacature en roeping tot ouderling van de jonge vader samen te laten vallen.
Op die afgesproken dag ging ik met een dienstdoende ouderling uit de gemeente op bezoek, we belden aan en werden hartelijk ontvangen, met verbazing keken we naar de vele kaarten waar de muur mee bedekt was.
Wat waren ze trots, hoe vertelden ze over hun kleine kereltje, samen met mijn ouderling luisterden we met een glimlach naar hun verhalen.
Het moest ook ter sprake komen dat we niet alleen kwamen voor felicitaties m.b.t.
hun kindje maar dat de verkiezing er was voor ouderling ….iets wat ons beiden toch zorgen baarde.
Maar toen we nog maar net hierover waren begonnen hoorden we dat het baby’tje begon te huilen, tegelijk stonden beide jonge ouders op en liepen naar boven om te zien wat er was en hem te troosten.
Aan hun praten konden we horen dat ze hem mee namen naar de kamer voor een flesje…en zeker we waren ook best nieuwsgierig…..in een grote doek gewikkeld bracht moeder hem mee…een knap gezichtje was zichtbaar met mooie donkere oogjes…..wat een knap mannetje zei mijn ouderling die ik gelijk bijviel met jazeker een pracht kindje.
Maar dominee u wilde mij ergens anders over spreken begon de jonge vader ….uhh ja zei ik, de gemeente heeft u verkozen tot ouderling u zult begrijpen dat het ons best zwaar valt om gelijk u hiermee lastig te vallen in deze situatie.
Maar zoals de bijbel ook zegt in haar formulieren bent u nu door de gemeente maar ook door de Here God zelf verkozen, mag ik u vragen hoe staat u hier als vader en ook moeder tegenover?
De jonge vader sloeg tegelijk het doekje open zodat we het kindje geheel zagen.
U zult niet begrijpen wat er door ons beiden heenging toen we het kindje zagen liggen op schoot bij zijn vader…bij dit lieve kindje zagen we twee voetjes die niet helemaal volgroeid waren…..gehandicapt, misschien nooit kunnen lopen….we hadden totaal hier niet op gerekend.
We konden dat moment even niets meer zeggen dat zal u begrijpen….., toen zei de vader …..
Misschien niet meer kunnen lopen, maar het zal worden gedragen, niet voor hem zelf kunnen zorgen, maar alles wordt hem aangereikt, geen last zelf kunnen dragen, maar die last wordt voor hem gedragen…het is onze liefde en zorg voor hem dat dit jongetje een toekomst heeft ……
Daarom wilden mijn vrouw en ik een kindje met speciale zorg, ook omdat dit zo erg meespeelt in ons geloof, als we zien wie wij zijn en wie God de Vader is in Zijn geliefde Zoon en hoe Hij ons toch tot Zijn kinderen wil aannemen. Want dominee en ouderling elke keer als wij dit kindje zien…..zien we ook in alle gebrek onszelf. Ik lijk erg veel op hem zoals uw kinderen lijken op u lijkt dit kind erg op mij!
Ook wij die geen voeten meer hebben voor deze wereld worden geadopteerd, door het geloof voelen we in de wereld ons niet thuis, soms vastgelopen aan zichzelf, een gebroken en verslagen hart, een gebroken geest hebben.
U weet dominee nog die grote map vol papieren die nodig was voor adoptie, zie nu eens de Bijbel, deze duizenden bladzijde’s waren nodig voor onze adoptie en het contract is getekend in Efeze 1 vers 3-7 ondertekend met Zijn bloed. Geadopteerd uit Zijn liefde voor het verlorene, Hij wil ons dragen, Hij zal ons verzorgen, Hij heeft onze last afgenomen anders zouden we bezwijken, het is Zijn liefde en zorg dat wij weer een toekomst hebben. Door Zijn liefde en Zijn zorg ben ik geadopteerd en mag ik nu horen dat ik ouderling mag worden.
Ik weet dat ikzelf niet kan lopen in dit ambt maar weet dat ik me door Hem gedragen mag voelen.
De zondelast is van me afgenomen en Zijn liefde mag ik aanprijzen.
Hoe heerlijk is het om een geadopteerde ouderling te mogen zijn.
In diepe verwondering hoorden wij het aan, wij kwamen niet hier op bezoek vanavond, nee wij beiden kregen bezoek van Hem die ons geadopteerd heeft, en ons als broeders aan elkaar verbinden wil.
Adoptie kreeg zo een geheel ander beeld in mijn leven en ik hoop en bid dat het voor u ook zo is.
Staat u nog op eigen benen in het geloof of wordt u ook gedragen?
En als het ongeloof soms te sterk wordt en de boze op je afkomt ….kijk dan even naar je adoptiepapieren, die zijn met rode letters ondertekend en er is Iemand vol liefde en zorg voor jou!
