Misschien heb jij ooit wel eens in de Kalverstraat in Amsterdam gelopen, de drukste straat van onze hoofdstad, waar het, zeker overdag, 7 dagen per week, altijd druk is. Gesprekken in diverse talen, al dan niet via mobieltjes, muziek uit de meeste zaken, die hun deuren altijd wagenwijd open houden, om de klanten naar binnen te lokken. Als je daar zelf loopt, moet je behoorlijk hard praten, om te kunnen converseren met iemand die vlak naast je loopt.
Je zult, als je daar loopt, toch maar behoefte krijgen aan een beetje rust;  daar kun je wel naar fluiten! Of toch niet?
Als je goed oplet, zie je tussen al die winkelpanden opeens een tamelijk onopvallend deur, met daarop een bordje met de tekst: “Kwartier voor God”. Als jij dan, toch nieuwsgierig geworden door die raadselachtige tekst, door die deur naar binnengaat, kom je in een halletje, waarin je kunt lezen, dat je op het punt staat een Roomskatholieke Kerk binnen te gaan, die luistert naar de verassende naam “De Papegaai”. Had je toch niet verwacht!
Als je dan verder loopt, kom je via een  draaideur in een grote kerk, waar je in het begin bijna niets ziet, omdat je ogen eerst moeten wennen aan de duisternis, die in de kerk heerst.
Het is niet alleen de duisternis die je overvalt, ook de rust in de kerk is een prettige schok, in vergelijking met de herrie, waar je net uitkomt. Iedereen die dat wil, kan een tijdje in de kerk verblijven, zittend in  één van de kerkbanken of rondlopend door de prachtige kerk, waar je inmiddels aangepaste ogen veel mooie schilderijen en beeldhouwwerken kunnen bewonderen.
 
Opvallend is hoeveel mensen toch de behoefte hadden, om de hektiek van de drukke stad even te ontvluchten en op adem te komen in dit godshuis; veel mensen grepen de kans aan om een kaarsje te branden en / of te bidden voor een familielid of bekende die ziek was of in de problemen zat.
 
Als je dan na een kwartiertje de kerk weer verlaat, voel je dat je "batterij" weer opgeladen is, je kunt er weer tegen; kom maar weer op met die stad! Mooi, dat een kerk op die manier ook door de week een functie kan hebben, iedereen mag daar naar binnengaan, je hoeft er geen kerklid of Christen voor te zijn.
 
Stilte, zoals in deze Amsterdamse kerk, kan voor iedereen heerlijk zijn. In die stilte horen we misschien Gods stem wel beter dan in de kerk, waar de dominee op zondag een preek van een half uur houdt. Maar als stilte een gevolg is van een conflict tussen twee mensen, die niet meer met elkaar willen praten, dan is er sprake van een beklemmend stilzwijgen, wat erger kan zijn dan welk ruziegesprek dan ook. Het gedichtje van Guillaume van der Graft, spreekt hier heel duidelijk van:
 
     Maar als Hij (God) er niet was
     En Zijn stem was er niet
     Dan was er van stilte geen sprake.
     Alleen maar van zwijgen
     Zo hard als graniet
     Dat kan je
     Doodeenzaam maken.
 
     Maar de stilte:
     Dat is een tweestemmig lied
     Waarin God en de mens
     Elkaar raken.
 
Conclusie: Zoek af en toe de stilte, maar zwijg elkaar nooit dood!