MIJN BRIEF EN IK………..?

Heel bewust plaats ik vandaag een vraagteken aan het einde van de titel van mijn overdenking:“Mijn brief en ik….?”

Wat worden er in onze maatschappij  en in onze onderlinge relaties veel brieven geschreven……én verzonden!   Schrijven begint al op  de lagere school met spiekbriefjes, later worden het liefdesbrieven en/of gedichten. Als je ouder wordt lijkt het of de tijd je begint in te halen. Ik schreef bij voorbeeld jaren geleden met de hand, schuinschrijven was nog schoonschrijven. Later werd het schrijven moderner met letters rechtop, blokschrift  en nog wat verder werd het tikken van een brief op een Olympus of was het toch Olympia ?  Na deze eenvoudige machine met lint, kwam er de Underwood,  elektrisch en wat een gewicht. Er ging kracht van die machine uit en je voelde  je als persoon achter dit apparaat   ook wel een beetje gewichtig.  Inmiddels is het de Personal Computer geworden, en wat er allemaal meer in de handel is.

Voor christenen zit er aan het begrip “brief” nog een heel bijzondere dimensie. De apostel Paulus, (een gezondene) schrijft een brief aan de Gemeente  in Korinte, zijn tweede brief hoofdstuk 3, en zegt daarin:  “u bent zelf een brief van Christus, door ons opgesteld, niet met inkt geschreven maar met de Geest van de levende God, niet in stenen platen gegrift (dus een nog oudere manier van doorgeven!) maar in het hart van mensen.  Hij heeft ons geschikt gemaakt om het nieuwe verbond te dienen: niet het verbond van een geschreven wet (voor de Joden heel belangrijk) , maar dat van Zijn Geest. Want de letter doodt, maar de Geest maakt levend!”. 

Wat zijn er in de loop der eeuwen  tussen kerken en gemeenten, bij en na Synodes,  de overleg momenten van hoe wij verder moeten met “de kudde Gods” , veelvuldig aanhalingen geweest van deze tekst. Wanneer de mannenbroeders met rode oortjes elkaar probeerden te overtuigen van hun gelijk, hun visie, dan kon het gebeuren, dat iemand  dit uitriep:  “Pas op, de letter doodt, de Geest maakt levend!”.  Alom wordt gehoord dat het getuigenis van de kerk, het naar buiten brengen van dat waar wij voor staan, wat ons bezielt, wat ons  bekwaam maakt, wat ons sterkt, wat ons een visie geeft op  mens en wereld……..dat dit geluid als maar zwakker wordt.  Jongeren vertrouwen meer op de wetenschap en ouderen  vergeten door te geven – zoals de bijbel het zegt – hoe God ons bekwaam gemaakt heeft!

Terug naar de brieven! Ze zijn en blijven belangrijk, ze delen iets mee, iets wat de afzender heeft bezig gehouden, en wat bij de ontvanger hopelijk goed overkomt. Menig maal ontvingen mijn vrouw en ik kleine briefjes met dankbetuigingen, voor een paar woorden die wij iemand toestuurden. Mijn vrouw zegt wel eens: Denk je wel om de postzegels, ze worden steeds duurder !  Maar wat een spijt heb ik ook over brieven die ik wel verstuurde, maar waarover ik niet  één of twee nachten had geslapen, alvorens  naar de brievenbus te lopen.  Ik schreef een keer aan wijlen mijn lieve zuster, die stierf toen zij nog maar 37 jaar oud was. Ik had een mening over een bepaalde zaak, en liet het haar weten. Ik had er even niet aan gedacht dat zij een zelfstandige vrouw was, en vanuit haar vrouw-zijn een andere kijk op die dingen had.  Die briefwisseling werd destijds een nachtmerrie, waar gelukkig Bert van Leeuwen van de E.O. nog net niet bij hoefde te komen. Overigens dat programma bestond toen nog niet. Het is tenslotte  wel goed gekomen……maar wat een spijt.

Geschreven woorden kunnen zo verkeerd overkomen!  En die andere keer,  ik was Evangelisatie ouderling, en zat in de derde klas H.B.O.-Maatschappelijk Werk. Het was een periode waarin je voor alles en nog wat in de maatschappij  in de weer moest komen. Er was een geschil van inzicht in bepaalde handelingen van een voorganger, en een aantal mensen van  het kerkbestuur spraken er over en dachten dat er iets aan gedaan moest worden, maar niemand wist hoe ?   De aspirant maatschappelijk werker zou wel even een brief schrijven, noemde man en paard, en de scriba las de brief een volgende vergadering voor.  Een brief schrijven is één ding, maar een brief aanhoren en vertalen naar een situatie, dat kan heel anders uitpakken.

Niemand van de aanwezigen (de aanstichters zogezegd) deed een mond open, zij hadden de brief niet gemaakt! Maar het einde van het liedje was, dat de schrijver dezes uit de raad werd gezet. Men zegt wel eens:  “Wie zal de kat  de bel aanbinden ?”   Mensen wat kun je er een spijt van hebben achteraf! Vandaag aan de dag, bedenk ik mij wel heel goed, alvorens letters toe te vertrouwen  aan brief of PC.

Ik werd aan deze dingen nog eens haarfijn herinnerd toen ik 2 Korintiërs hoofdstuk 10 las. Iedereen  die wel eens in zo’n schriftelijk contact conflict heeft gezeten, raad ik aan dit  hoofdstuk te lezen.  En er over door te denken.  Er was geharrewar in de gemeente Gods. Paulus zou wel een keer op bezoek komen, maar omdat de reis lang kon duren, stuurde hij vast brieven vooruit met zijn zienswijze, en die loog er niet om.  Maar de aantijgingen over gezag en leer logen er ook niet om, “Denk erom, zorg ervoor….”schreef Paulus, “dat ik bij u niet streng hoef op te treden!”

Toen de nieuwe gemeenteleden daar ook al weer een oordeel over hadden….zei Paulus:“Ik wil niet de indruk wekken u alleen door middel van brieven te waarschuwen. Er zijn er namelijk die zeggen:  “In zijn brieven slaat hij weliswaar  een gewichtige en imponerende toon aan,  maar zijn persoonlijk optreden is zwak en wat hij zegt heeft weinig te betekenen”. 

Nou, met zulke verdachtmakingen moet je bij Paulus niet aankomen. Hij geeft een koekje van eigen deeg!  zouden we zeggen. Paulus : “Laat iemand die dat beweert gezegd zijn dat ik, eenmaal bij u, precies zo zal optreden, als in mijn  b r i e v e n !”  En na nog enige uit leg, besluit hij:  “We hopen alleen dat uw geloof groeit en dat u ons werk uitbundig zult prijzen binnen de grenzen die God voor ons heeft vastgesteld!”.

Ik vind dit een prachtige manier  van leiding geven aan een gemeente.  In mijn brieven ben 

precies dezelfde als op het moment dat ik bij u ben.   Oog in oog staan met elkaar. Verdachtmakingen krijgsgevangen nemen.  Uitspreken en uithuilen als het moet……… en tenslotte: groeien in geloof ! Persoonlijk en als gemeente, als Kerk.  Er zijn wel eens mensen die ik hoor zeggen dat Bijbel lezen niet zo belangrijk is……omdat we wel weten wat er allemaal in staat. Ik ben het met die mensen niet eens.  De Bijbel is een geschiedenisboek, een profetisch boek, een boek vol van genade, en je kunt er heel veel  uit leren.   Je leven lang !

Met dank aan de uitgevers! – Teksten uit  de N.B.V.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………