Over de drempel word ik vriendelijk begroet door het welkomstteam. Ik kijk om mij heen of ik bekenden zie. Maar mij valt op dat er alleen jonge gezinnen zijn.
Ik ga beetje in het midden zitten om me heen wordt wat gepraat, ik praat natuurlijk wat mee.
Maar de meeste gesprekken gaan over het gezinsleven, waar ik geen enig idee van heb of geen ervaring mee heb.
De dienst begint, naast me zit een koppel. Zij legt haar hand op zijn knie. Hun kinderen gaan naar de kindernevendienst en hij schuift wat dichter naar haar toe.
Tijdens de preek -die weer eens over het huwelijk gaat- vraag ik me af; "waar zijn toch die alleengaanden en singles in de kerk?"
Bij de koffie spreek ik wat mensen aan. Maar voordat je het weet, spreekt zijn of haar vriend, vriendin, man, vrouw, hem/haar aan; ¨kom we moeten gaan¨.
Op de terugweg fiets ik weer richting huis en bedenk, volgende week ga toch maar fietsen tijdens de dienst!
