Heb jij ooit een overledene van dichtbij gezien? En? Vond je het eng, of juist indrukwekkend? Dat zal er zeker ook mee te maken hebben, in welke relatie jij stond, ten opzichte van die overledene. Misschien herinner je je nog de eerste keer, dat jij bij een dode stond; je eerste reactie was toen misschien wel: Wegwezen hier, dit wil ik helemaal niet zien, dit is helemaal niet mijn oma of mijn oom, die ik twee weken geleden nog gezond en wel gezien heb.
Een dode ziet er echt anders uit, dan toen zij / hij nog leefde; je ziet meteen: het lichaam in die kist ( ook al zo'n onnatuurlijke omgeving, zeker als er nog glas in zit) lijkt wel op de persoon die overleden is, maar het is diegene niet meer. En dat klopt ook; wat je daar ziet, is eigenlijk alleen maar de verpakking van de mens, die tot voor een paar dagen in dat lichaam leefde.

Al ben je die eerste keer misschien best wel geschrokken van die confrontatie, loop dan toch niet onmiddellijk weer weg en neem toch de tijd om het tot je te laten doordringen.

Sommige mensen hebben de behoefte, om nog iets tegen de overledene te zeggen, als afscheid of iets wat je nog had willen zeggen. Meestal is het in zo'n ruimte heel stil, al wordt er tegenwoordig ook vaak zachte muziek gedraaid. Gebruik die stilte dan, om je te kunnen concentreren op wat de overledene voor jou betekende. De stilte die daar hangt, kan ook iets heel moois, iets verzachtends hebben.
Als jij daar dan staat, naast iemand die niet meer leeft, kun jij zelf even stilstaan bij het feit dat jij hopelijk nog vele jaren voor de boeg hebt en dat je daar echt wel blij en dankbaar voor mag zijn. Verdriet om degenen die jij missen moet en dankbaarheid voor de tijd die jij nog leven mag; dat is de realiteit van leven en dood, waarmee we allemaal, vroeg of laat, te maken krijgen.

De mensen die in de Bijbel het lichaam van de zojuist overleden Jezus van het kruis afhaalden en in het graf legden, zullen zeker geen tijd hebben gehad voor een uitvoerig afscheid. Volgens de Joodse wetten moest het lichaam van de overledene begraven worden voor het begin van de Sabbath, en die begon al op vrijdagmiddag, bij zonsondergang. Haast was dus geboden! Toen ze Jezus' lichaam in het rotsgraf hadden gelegd en de steen voor de opening hadden gerold, was er eindelijk tijd voor stilte, maar wel een doodse stilte.
Was alles nu over en uit? Het was een indrukwekkende tijd geweest, die drie jaar dat ze Jezus gevolgd hadden; veel hadden ze ervan verwacht, maar het boek was dicht. Binnen 1 dag was Jezus gevangengenomen, ter dood veroordeeld, gekruisigd, gestorven en begraven. De dood had hem toch te pakken gekregen.
Zo leek het tenminste. Maar na twee nachten doorbrak Jezus de Stilte van de dood, met de Opstanding op de vroege Paasmorgen. Daarmee heeft de dood voor ons geen absolute betekenis meer. Ook voor ons betekent de dood geen definitieve eindstreep meer, maar een overgang naar een eeuwig leven met en bij onze opgestane Heer; tenminste als wij Zijn Kruisdood en Opstanding op juiste waarde weten te schatten.

Mooi wordt dat verwoord in de laatste twee coupletten van het bekende Paaslied "Daar juicht een toon".

Nu jaagt de dood geen angst meer aan,
Want alles, alles is voldaan;
Wie in 't geloof op Jezus ziet,
Die vreest voor dood en helle niet.

Want nu de Heer is opgestaan,
nu vangt het nieuwe leven aan,
een leven, door Zijn dood bereid,
een leven in Zijn heerlijkheid.

De stilte van de dood is op oorverdovende wijze doorbroken. De dood mag nooit meer het laatste woord hebben. Laten we met die zekerheid de Stille Week van dit jaar afsluiten en gesterkt het Paasfeest en het nieuwe levensjaar vieren.

Alvast heel goede paasdagen toegewenst!