Franca Treur heeft veel losgemaakt in haar boek:’Een dorsvloer vol confetti’.
De inkt is nog nat, of er volgt alweer een volgende druk.
 
Voor velen één en al herkenning wat Franca beschrijft over de situatie binnen de benauwende muren van dit kerkverband.
 
Zo ook voor mij. De ‘tale kanaans’ is mij vanuit mijn vroegere gemeente met de paplepel ingegoten.
En als ik het dan weer lees, krijg ik precies diezelfde gevoelens terug als die ik toen steeds kreeg.
Ook ik heb me er nooit in thuis kunnen voelen. Het benauwde me, het maakte me bang en onzeker.
Maar in tegenstelling tot Franca, heb ik God niet vaarwel gezegd.
Ik heb Hem leren kennen zoals God echt is: rechtvaardig ja, maar wel vol liefde.
En ik heb geleerd dat het God niet in hokjes denkt.
Dat een gemeente dus ook niet in hokjes mag denken.
Dat eigengemaakte regels niet Gods regels zijn.
 
Ik heb geleerd om te kunnen zeggen dat ik Zijn geliefd kind mag zijn.
Het is voor mij niet:’och, mocht het nog eens gebeuren, dat mijn ik mijn ziel bewaren kan voor de eeuwigheid’
Nee, ik mag zeggen:’Jezus heeft alle schuld voldaan, ook voor mij. Ik kan niet zonder Hem, en daarom ben ik in Hem behouden!’
 
En ik snap Franca zo goed. Ik voel letterlijk mee wat zij voelde.
Alleen gaat dit over een kerk. Niet over God.
God is niet de kerk!
 
God maakt vrij, Hij wil niet dat we gebonden zijn.
God wil geen mensen bang maken,
Hij wil ze redden.
Daarom kwam Jezus!
 
Franca heeft een plekje in mijn gebeden gekregen.
Ik bid met heel mijn hart dat ze God leert kennen,
Zonder gebondenheid.
Hoe Hij echt is!
 
Annemarie Verdoes