Het begon in een stille nacht in het kleine Bethlehem. Daar vond het wonder plaats, daar begon de grootste lovestory aller tijden, een grotere zal er niet zijn. De uitverkoren maagd schonk het leven aan Gods Zoon en Zijn naam zou Jezus zijn. Dit kleine tere kindje in die kribbe kwam naar de aarde uit liefde om zich een kudde te verwerven uit Joden en uit heidenen (ja, wij waren toen nog heidenen). Een kudde die Hem zou toebehoren en voor wie Hij zou zorgen.
Dat “zorgen” beste lezer, daar wil ik het graag met u over hebben. Er is een tendens om te denken dat God/Jezus onze weg op aarde met rozenblaadjes moet bestrooien, dat Hij alle verdriet en pijn verre moet houden, dat Hij achter ons aan moet hollen om onze keuzes te bevestigen. Dat wij maar hoeven te vragen en het zal gegeven worden. De praktijk leert anders. Het is hier geen Utopia, geen Luilekkerland met bomen die tot in de hemel groeien. (Dit laatste dachten we jarenlang wel en zie, de recessie sloeg toe.)
Onze Heer heeft gezegd dat wij, als wij Hem willen volgen, net als Hij te maken zullen krijgen met vervolging en pijn (Joh. 15:18-20; 2 Tim. 3:12). Dat willen we niet, maar dat zit er wel in en ja, leuk is anders. Wij willen niemand verliezen, niet ziek worden, geen pijn hebben, geen honger, geen kou, geen ongeluk. Toch krijgen we er wel mee te maken. Niet zo lang geleden was de film Quo Vadis weer eens op de tv, een film waarin de christenvervolging onder Nero ook aan de orde komt. Hierin worden de (uitgehongerde) leeuwen in de arena op de christenen losgelaten of worden zij als levende fakkels misbruikt terwijl zij een loflied aanheffen. Nou weet ik niet of ik een loflied zou zingen als een verscheurend dier het op mij gemunt zou hebben of als ik het vuur voelde branden, ik denk eerder dat ik van angst zou gillen, ik ben namelijk een held op sokken.
Wij worden gelukkig niet meer zo behandeld maar vele christenen lijden door vele oorzaken. De wereld staat in brand en is voor velen geen gelukkig oord om in te vertoeven.
Wat wel een gelukkig oord is, is de hemel, de plek waar onze Heer is. Wie daar naar toe leeft heeft toekomst, een heerlijke toekomst. We staan nu voor een nieuw jaar, 2014, wat het brengen zal weet niemand. Voor sommigen zal het vreugde brengen, voor anderen verdriet, voor de meesten van ons zal het een mix zijn van die twee. Ik hoop natuurlijk voor ons allen dat de vreugde zal overheersen maar ik wens u in ieder geval Zijn vrede. Vrede in onze harten, de vrede van onze Heer die ons de vrede brengt met de Vader. Ik ben bang dat dat geen wereldvrede zal zijn, geen vrede zoals de wereld die geeft (Joh. 14:27) want dat is slechts een tijdelijke afwezigheid van onenigheid op kleine of grote schaal maar:
Moge Hij ons zegenen en behoeden, ons veilig houden en ons in alle omstandigheden Zijn vrede geven en moge Zijn Koninkrijk komen.
Moge Hij ons steunen in verdriet en gemis en moge wij Hem toelaten in onze harten en levens zodat wij nooit de weg alleen hoeven gaan want die weg alleen gaan, beste lezer, dat is voor een mens veel te zwaar en veel te donker. Wij behoeven Zijn licht, Zijn liefde, Zijn bijstand in nare tijden maar ook in goede tijden want met een Vader huil je en lach je ook. Hij is niet slechts een levende zakdoek maar onze levende Heer en God in kwade én goede dagen.
Gezegend 2014 !
