Elia, wat een profeet, wat een geweldig mens. Hij leefde heel dicht bij God en was uit op de bekering van zijn volk, zelfs van koning Achab en koningin Izebel.
Maar wat heeft hij veel moeten doorstaan. God zegde door zijn mond 3 jaar droogte aan en Elia vluchtte voor de troepen van Achab naar de woestijn, waar God hem voedde middels raven (I Koningen 17-19).

Toen kwam het grote wonder op de Karmel. Elia daagde de profeten van Izebel (van Baal) uit een stenen altaar te bouwen met een offerdier en van hun god vuur uit de hemel te verlangen om het offer te bereiden. Elia zou hetzelfde doen.
Er kwamen 450 profeten van Baal, Elia stond alleen.

De 450 kregen van Elia de eerste gelegenheid, zij riepen de naam van hun god aan, van de morgen tot de middag, maar er kwam geen vuur. Zij voerden een dans uit om de aandacht van hun god te trekken. Elia bespotte hen, Ze werden steeds gekker, er staat 'ze maakten zich naar hun gewoonte insnijdingen met zwaarden en speren, totdat zij dropen van het bloed'.
Kijkt u in gedachten even mee naar dit spektakel, 450 uitzinnige (waanzinnige) mannen, die een even uitzinnige ´dans´ uitvoeren tot ze er bij neervielen, maar er kwam geen vuur, Baal zweeg.

Dan is het Elia's beurt, hij staat alleen, hij maakt geen misbaar. Hij bidt tot God in alle eenvoud dat God zich bekend maakt als de Almachtige en God antwoordt 'het vuur des Heren schoot neer en verteerde het brandoffer'.

Toen Izebel hoorde van de geweldige overwinning op de Karmel en dat haar profeten waren gedood, zond zij een bode naar Elia, niet om hem haar bekering te melden maar met een doodsbedreiging.
En Elia ... hij had de dag tevoren het enorme wonder van God meegemaakt, maar hij werd bang en vluchtte de woestijn in. Hij vond daar een bremstruik, zette zich neer en begeerde te sterven. Hij had het gevoel gefaald te hebben en ging moedeloos liggen.

Liet God hem over aan zijn lot...? nee!
God zond hem een engel met eten en bemoediging. De engel zei tegen Elia 'sta op'.

Wij lijken soms wel wat op Elia, wij hebben God ervaren, wij kennen Hem, maar als het erom gaat spannen, dan worden we mismoedig. Izebel leeft allang niet meer, maar ook wij kennen onze Izebellen: teleurstelling, laster, afwijzing, etc.  Zeker als je probeert mensen tot God, tot Jezus, te brengen krijg je vaak te maken met afwijzing of zelfs met bespotting.
Dan denk je ook (ik zeker), ik heb gefaald, God neem mijn leven maar, want ik ben niets waard, al helemaal niet voor U, ik geef het op.
Maar God laat ook ons niet los, ook tegen ons zegt Hij 'sta op', net zoals Hij dat tegen Elia zei, ´sta op´ en leef met Mij verder. Ik ben altijd met je, een mens leeft niet van brood alleen, Ik Ben je eten en drinken, Ik bemoedig je, Ik Ben je sterkte, vrees niet, geloof alleen.

Hoe moeilijk het leven ook kan zijn, nooit gaat een kind van God alleen. Hij is altijd bij ons!