luisterend naar de wind
en genietend van de kleuren om ons heen
worden we kinderen van de natuur
worden we deel van de schepping..

het ruisen van de wind
harmonieert met het kabbelen van het watervalletje,
en als we onze ogen sluiten nemen onze gedachten ons mee naar het strand
waar het kabbelende water de zee wordt..
de wind in de bomen de branding probeert na te bootsen,
en de meeuwen het geluid van de vogels overnemen..

kijkend naar de zee, zien we dat de stormen zijn gaan liggen,
het water een rechte horizon laat zien en het leven zich meer in de branding gaat afspelen..
golven proberen nieuw leven op het strand te laten aanspoelen en het oude mee terug te nemen, om dan geruisloos in de diepte van de grote zee te laten opgaan..

soms doet een plotselinge windvlaag de golven hoog en dreigend optillen om ze daarna weer rustig op het strand te laten uitrollen..
en juist deze golven komen veel verder op het strand, het is net of ze meer leven in zich hebben dan de rustig kabbelende golven, die als het ware door hun rust de schatten van de zeebodem op hun plaats laten liggen.. 
.. alsof ze nog niet aan ons getoond mogen worden..

het ritme van de zee brengt een weldadige rust mee die resulteert in het accepteren van het leven zoals het zich in zijn eigen ritme aan ons presenteert..
en zo genezing brengt bij ieder die daarvoor open staat..

langzaam begint de zon tussen de wolken door te schijnen en stuurt haar warme en vriendelijke stralen naar de mensen op aarde..
en we voelen ons één worden met de schepping..

Ineke Brouwers