Waar gebeurd verhaal.

Telkens wanneer ik de tekst voor ogen zie of hoor van:
"Op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen
GENEZEN worden!",
 wordt ik geconfronteerd met een gebeurtenis uit mijn leven, die dan aan mijn geestes-oog voorbij trekt.
Het is een warme dag die Donderdag in September.

Niet dat benauwde maar eerder een lekkere droge warmte.
De Technische Storings-Dienst van I.B.M. was 's morgens al vroeg begonnen de storingsmeldingen te verdelen over een groep technici, die verdeeld over drie Provincies, het werk moesten doen die dag.
Ik gaf al enkele jaren leiding aan deze club, zo ook die dag die me nog lang zal heugen! En nog steeds!

Toen ik de meldingskamer binnen kwam, heerste er kalmte en rust, ondanks de telefoons die voortdurend rinkelden.
Een dag als zovele anderen en het liet zich aanzien dat het die dag minder druk zou worden dan anders.
Zoiets voel je aan als je een poosje meedraait.

Dat bleek later, voor mij als manager van deze groep mensen, positieve gevolgen te hebben, maar dat wist ik toen nog niet.
Na de lunch had ik nog wat gewandeld  in het schitterende wandelpark te Eindhoven.

Weer op kantoor, gingen we verder met ons werk.
Om drie uur even na het thee drinken gaat de telefoon  in de kantoorruimte waar ik zat.
Een van de medewerkers van de meldingskamer vroeg mij of ze de Politie even kon doorverbinden.

Deze liet mij weten dat een technicus uit mijn groep met auto en al door een trein gegrepen was en na drie kwartier zoeken in een greppel meer dood dan levend was terug gevonden.
Hij werd met spoed naar het Ziekenhuis te Breda vervoerd.
Het was een aardige vent, een ranke Indonesiër, die altijd voor iedereen klaar stond.
Nooit te beroerd om nog wat extra's te doen voor collega's als die * over * bezet waren.
Juist hij, zo'n alleraardigste man en goede collega, komt door de laagstaande zon op een onbewaakte overweg met zijn * Lelijke Eend * voor de trein, die in volle snelheid op hem in knalt.
Hijzelf werd de auto uitgeslingerd en vond de dood,(dacht men).

Maar in het Ziekenhuis bleek hij nog te leven.
Hoe de auto eruit zag, kan ik niet beschrijven, het was een onvoorstelbaar hoopje ijzer wat er lag.
Ik ben direct na het ziekenhuisbezoek, op de plaats van het ongeluk, wezen kijken.
Het veldje naast de spoorbaan, net omgeploegd door de boer, lag bezaaid met onderdelen, die bestemd waren om machines weer aan de praat te krijgen.
Hij had juist die ochtend aanvulling gekregen van nieuwe onderdelen.
En pietje precies, zoals hij was, was alles al uitgepakt en in laadjes en doosjes opgeborgen.
Er was niets meer heel!
Hijzelf ook niet!
Bij mijn bezoek aan hem zei de behandelend specialist,:"Als er geen
*GODSWONDER* gebeurt dan is het afgelopen met hem en haalt hij de ochtend niet.
Zijn bekken is volkomen verbrijzeld en ligt in duizend stukjes in zijn buik verspreidt. Wij kunnen zelfs geen gipsen corset aanbrengen.
Wij hebben hem op uw verzoek de beste kamer gegeven van het ziekenhuis.
U mag naar hem toe, maar u kunt daar alleen maar kijken en verder niets.
Ik werd alleen gelaten om mijn emotie's de vrije loop te kunnen laten.
Toen dacht ik aan de woorden uit Marcus:

"Op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen genezen worden."
Nog niet eerder had ik dit mogen of kunnen doen en schichtig om mij heen kijkend legde ik mijn handen
op dit verscheurde en gebroken lichaam.
Ik durfde het eigenlijk niet en vond het ook een beetje raar staan.
Stel je voor, de arts komt binnen, die zou zeggen:

"Man raak hem niet aan want alles is teveel."
Maar dat gebeurde niet.
Ik heb door handoplegging met deze jonge man gebeden en heb daarna de ziekenkamer verlaten en ben via een omweg,(de plaats van het ongeluk), teruggereden naar Eindhoven.
Het*GODSWONDER* waar de specialist over sprak was inderdaad gebeurd.
Diezelfde nacht nog kwam de kentering en tijdens vele maanden daarna zocht nieuw kraakbeen zich een weg in de buik van deze man,
waardoor het bekken zich herstelde en hij na genezing alleen aan zijn linkervoet een schoen moest dragen waarvan de hak 1 centimeter hoger was dan de rechterschoen.
(Ik denk nog steeds dat dat een grapje van God is geweest om te laten zien hoe groot Zijn Majesteit is.)
Hij loopt, hij werkt en kan alles weer doen gelijk een ander mens.
Wat is God Groot en Onvoorstelbaar Zijn Daden!

P.S. Bij nader onderzoek door *Personeelszaken*
bleek dat ik,* God zij dank, * de man die dag niet onder druk had gezet om zijn werk af te maken, waardoor ik mijn functie mocht behouden!

Jiooda