Want een ieder, die bidt, ontvangt en wie zoekt, vindt
en wie klopt, hen zal opengedaan worden.
Lukas 11:10


Niet dat ik weet wat ik zal vinden.
Het is toch om Zijn ware liefde wat doet binden?
Ik keer naar de weg die wij moeten gaan,
Het is om Zijn kosmische waarheid die wij verstaan.

Niet dat ik weet wat te zullen bestuderen.
Het is toch Gods woord dat wij willen leren?
Veelal oppervlakkig duiken in het niets.
Het is om de taal veelvuldig weerlegt het iets.

Niet dat ik weet wat te beslissen.
Het is om veelal zelf veel te moeten missen.
Is het andwoord dan juist voorhanden
om in een nieuwe evenwichtige tijd te belanden?

Daarom weet ik de lessen die zoal volstaan,
die mij voeren naar wegen die zijn onbegaan.
Is het de vraag die wij dan stellen
en ons oordeel dat wij dan vellen?

Dat ik zeker weet in mijn onderbewustzijn
om kansen te grijpen aan onze kustlijn.
Hoeveel meer in onze onwetendheid,
verruiming van bewustzijn in de zekerheid.

Niet dat ik weet wat te zullen verklaren,
onevenredigheid en de wederkerigheid,
allemaal bezigheden om onszelf te bedaren.
Goed dat er een God bestaat met uitkomst
op ons onstabiele streven,
wij zijn aldus met hart en ziel gedreven.

Het is juist dit antwoord om te bevinden,
de eenheid tussen ons hart en ons verstand
en van onze vereniging
met zijn innerlijke en uiterlijke kant.
Het is Onze Eerste Oorzaak,
Onze Vader en Onze Persoonlijke God
Die ons vol leven houdt
en daarom dat ik dit heb beschouwd.

Het is juist het ervaren als geheel
en het geven in het bijzonder wat zoet smaakt
en ons diep vanbinnen open maakt.
Onze Oorsprong als onze Krachtbron van Vrede
en Zijn nieuwe voorzienigheid
met Zijn nieuwe boodschap
is die deur die nu voor ons open staat.

dinsdag 11 februari 2003