Het lijkt wel een volksziekte: druk en nog eens druk. Of is het hét excuus om geen empathie te hoeven tonen, om niet te hoeven meeleven met anderen die dat nodig hebben? Zijn wij zo bezig met onszelf en onze eigen prioriteiten dat we niet meer weten hoe tijd te maken voor onze naasten. Wat wel opvalt is dat tijd geen beperking is als het om leuke dingen gaat, om uitjes, feestjes, etentjes, kortom om alles wat wordt ervaren als gezellig, alles waar wij zélf profijt van hebben. Zijn wij werkelijk zulke opportunisten geworden of lijkt het maar zo? Hebben we écht geen tijd of willen we geen tijd maken? Is onze tijd te kostbaar om te “verspillen” aan zaken die ons geen voordeel opleveren?

Tijd kun je maken, ja toch … dat zei mij moeder vroeger. Maar ja, toen was er nog geen computer, geen mobiel, geen facebook geen twitter of hoe het verder allemaal moge heten. Toen was tijd gewoon tijd die je had om te besteden aan relationele zaken en dan niet virtueel maar persoonlijk. Natuurlijk waren er toen ook dingen die gedaan moesten worden maar er bleef genoeg tijd over om te besteden aan mensen in een 1 op 1 setting. En er bleef genoeg tijd over om te delen met God, met Jezus. Wanneer hebt ú voor het laatst een uur alleen stilgezeten en tijd genomen om hart, ziel en verstand naar Hem te keren, om met Hem te praten als kind tot Vader of om gewoon eens een tijdje stil te zijn en te luisteren. Want dat is naast drukte ook een probleem van deze tijd, bijna iedereen wil praten en vindt luisteren een probleem, vaak heeft men het na een tel “luisteren” alweer overgenomen en praat weer over de eigen zaken. Er mankeert dus niets aan ons gehoor maar we luisteren niet echt, we verstaan dikwijls niet meer wat de ander zegt maar praten oeverloos tegen elkaar en niet mét elkaar.

Is het tij nog omkeerbaar of zitten we zo verstrikt in maakbaarheid met al de technologie dat we meer hebben met de virtuele wereld dan met de echte? Alleen beste lezer, God zit niet op facebook, twittert niet, skypt niet, Hij heeft het nooit te druk voor ons en ja, Hij is geduldig en Hij wacht maar niet eeuwig! Als wij geen tijd maken voor Hem dan kan het wel eens zijn dat Hij ten lange leste geen tijd meer maakt voor ons. En ook die naaste waarvoor wij geen tijd namen kan wel eens afhaken als wij aandacht nodig hebben, als wij een luisterend oor nodig hebben en al onze virtuele en wereldse “vrienden” het TE DRUK hebben.

Dus: maak tijd. Tijd om te delen met God en met mensen op persoonlijke titel. Praat maar weet vooral te luisteren en mee te leven. U mocht het zelf eens hard nodig hebben. Er is een tijd om te praten en een tijd om te luisteren, een tijd om druk te zijn en een tijd om stil te zijn. De uitdaging van deze tijd is misschien om daarin de juiste balans te vinden. Dat kan moeilijk zijn maar u zult nooit met lege handen staan, als u tijd geeft aan onze Heer en aan uw naaste dan zal Hij tijd aan u geven en, als u het nodig hebt, iemand op uw pad brengen die met u mee wil leven, wellicht iemand waarvan u het helemaal niet had verwacht.

Te druk …. welnee, we hebben tijd zat als we onze prioriteiten goed stellen.