De gelijkenis in Lucas 16:19-31 (De rijke man en de arme Lazarus) doet mij altijd een beetje denken aan Dickens' Christmas Carol over de vrek Scrooge.
Ook hier gaat het over een zeer rijke man, zijn naam wordt niet genoemd. Op zijn stoep, dat wel een bordes zal zijn geweest, lag Lazarus. Een bedelaar met zweren overdekt.
Als u bekend bent met honden, dan weet u dat honden graag wonden uitlikken, zo ook bij Lazarus.
De rijke had zich natuurlijk kunnen en moeten gedragen als de barmhartige Samaritaan, maar daar was hij te egocentrisch voor, hij dacht alleen aan zichzelf en zijn eigen genoegens.

Ze gingen allebei dood, dat is nu eenmaal de weg van dit leven, het houdt een keer op. Voor de rijke was dit proces wellicht heel moeilijk, want mensen die leven onder invloed van geld en wereldse genoegens kunnen er niet gemakkelijk afstand van doen.
Voor Lazarus was het, denk ik, een verlossing uit zijn pijnlijke en zware bestaan.
De rijke ging naar het dodenrijk en kreeg daar als het ware de ellende van Lazarus.
Lazarus rustte in Abrahams schoot waar hij door engelen naartoe was gedragen. De rollen waren nu omgedraaid.
Zoals Lazarus bij zijn leven had begeerd het afval van de rijke te mogen eten, zo begeerde de rijke nu zijn tong te verkoelen met water van de vinger van Lazarus. Hij leed pijn en had het behoorlijk heet.
Het kon niet, er ligt een onoverbrugbare kloof tussen Hemel en hel. De rijke had alles op aarde gehad, maar had niet gedeeld met Lazarus. Nu heeft Lazarus het goede deel en dat heeft hij voor altijd, maar hij kon niet afdalen naar beneden.

Bij Scrooge komt zijn overleden zakenpartner hem waarschuwen, dat wilde de rijke ook voor zijn broers. Hij wilde dat Lazarus, die ze ongetwijfeld hadden gekend, hen ging waarschuwen en hen zo zou behoeden voor het lot dat hem was beschoren.
Wat bij Scrooge kon, kan in werkelijkheid niet. Er komt geen overledene van de andere kant om te waarschuwen als wij fout zitten, dat doet de Heilige Geest nog bij je leven, als we tenminste willen luisteren. Dat doet God/Jezus door Zijn Woord, als wij tenminste geleerd willen worden.

Waar wij in eeuwigheid zullen zijn is een keuze die wij hier en nu tijdens dit leven zelf maken.
Denken wij alleen aan onszelf en delen wij onze rijkdom c.q. liefde niet zoals de barmhartige Samaritaan, dan gaan we de weg van de rijke. Hebben wij God/Jezus lief, is Hij onze Redder en Heer, delen wij wel, maar delven wij hier, door welke oorzaak dan ook, soms toch het onderspit , dan gaan we de weg van Lazarus.

God wil ons in de Hemel, maar wij zelf bepalen waar we zullen zijn door onze leef- en denkwijze.

Beste lezer, bedenk:
de laatste plaats in de Hemel is nog altijd oneindig veel beter dan de eerste plaats in de hel.