Net als een klaproos leef ik - in de winter van het leven- verborgen in de aarde,  geduldig m'n tijd afwachtend tot het weer lente wordt.. de zaadjes die ik in de herfst om me heen verstrooid heb beginnen al langzaam te ontkiemen in de eerste warme zonnestralen.

Rustig, gewoon omdat ik me niet hoef te haasten, beginnen m'n stengels te groeien  als dunne, maar toch o zo sterke benen waarop straks m'n innerlijk tot schoonheid mag rijpen en tot bloei mag komen.

Voor het zover is worden m'n stengels getraind door regen en wind, zodat ze sterk genoeg worden om het gewicht van de bijen en hommels te kunnen dragen.. om een bron van leven te kunnen zijn voor velen..

Als één van m'n bloemen uitgebloeid is, wordt die knop een huis vol nieuw leven - verkregen op lering van het verleden- die na het rijpen door de wind verspreid worden in m'n omgeving,  's winters mag ik weer op krachten komen en me verheugen op de komende lente en zomer en me zielsgelukkig  voelen in dit ritme van de natuur. 

Ieneke Brouwers