Hopeloze kerst?!

Twee handen nog net zichtbaar… Daar op die hoop vuilnis.Tussen de weggegooide rommel. Verscholen in een pijn waarvan de diepte niet te peilen valt. Sneeuwvlokken vallen. Killer kan de ziel niet worden. Verlaten van iedereen.

Hopeloze kerst…Kerst in het vuil.Twee handen nog net zichtbaar. Omringt door parels en juwelen. Tussen hoge gasten. In een witte villa. Duizenden schitterende lichtjes omgeven door dure geschenken eten en drinken in overvloed, warmte en gezelligheid, maar een hart zo koud, zo arm, niemand ziet die krassen op de ziel, die immense pijn, dat gezicht onder al dat bladgoud.

Hopeloze kerst… Kerst in het gooi.Twee handen, verstopt in doeken. Daar in die houten krib. Geen andere plaats voor dit kindje. Koud en arm ter wereld gekomen. God werd mens. God kwam in onze gebrokenheid. En kon daarmee wel de diepte van onze eenzaamheid peilen.

Hoopvolle kerst…Kerst in het stro. Twee handen, doorstoken. Aan een houten kruis. Nog net zichtbaar onder de stroom van bloed. Schreeuwende mensen ‘weg met Hem, dood Hem.’ Maar ook die andere mensen. Hun hart huilt. Hun Heiland stierf daar en zij begrepen waarom. Zij voelden de pijn van de gebrokenheid. De noodzaak van een heling. Twee handen. De littekens nog goed zichtbaar. Ik kwam om vrede te brengenKerst. Echt kerst. Voor iedereen. Dat kind daar op die vuilnisbelt. Die vrouw daar in die villa. Mijn hart huilt om hun pijn. Ik zal ze verhogen. Ze zullen voor eeuwig gelukkig zijn. Ik heb hun gebed wel gehoord. In mijn liefde zal Ik hun littekens zelfs weghalen. Twee handen, Ik kijk ernaar, ze zijn goed zichtbaar. Klaar om te werken. Om mensen te vangen voor de boodschap van vrede. Om ze te brengen bij Hem. Hier Vader, hier zijn mijn handen. Gebruik ze maar, in dienst van U. Zo zal ik echt kerst vieren. Echte kerst…Kerst in mijn hart. Annemarie  Verdoes