Veel aspecten van het leven hebben twee kanten. Kanten die tegenover elkaar staan en als positief en negatief te ervaren zijn. Licht en donker, geluk en pech, voorspoed en tegenspoed, samen en alleen, zijn daar voorbeelden van. Ze horen bij elkaar, het ene bestaat nooit zonder het andere.
Bijzonder vind ik de samenhang van blijheid en verdriet. Dit geldt dan met name voor emotionele blijheid en verdriet in menselijke relaties. Als je dierbare naaste overlijdt ben je natuurlijk verdrietig, soms wel wanhopig verdrietig. Het was zo fijn, je hield zoveel van elkaar en dan komt daar een einde aan. Soms komt het verlies onverwachts. Dat is extra pijnlijk. Je weet dat afscheid nemen van elkaar altijd een keer zal plaatsvinden. In veel situaties kun je ondanks je verdriet toch zeggen ’ja, het is goed zo’.
Je deelt veel liefde met elkaar en dat stopt dan. Eigenlijk ervaar je een dubbel gevoel, hoewel je dat op het moment van het verlies niet zo makkelijk kunt voelen. Je bent nu intens verdrietig, omdat je eerder samen zo blij en gelukkig was. En daar ben je dankbaar voor.
En dan wordt het Kerstmis, het feest van hoop, licht en vrede door God via Jezus aan ons zichtbaar en invoelbaar gemaakt. Je voelt het gemis zo sterk, je voelt je zo alleen.
Het leven wordt ons gegeven in zijn totaliteit. Eens moeten we afscheid nemen van een dierbaar medemens. Als je het leven en het geluk accepteert hoort daarbij ook het accepteren van de pijn van het verlies van een dierbare. We weten dat natuurlijk. Intens beleefd verdriet betekent dat je samen iets moois, iets kostbaars, iets liefdevols hebt mogen ervaren. Helaas is het samen ervaren voorbij maar je hebt het mooie van het leven – de liefde – wel samen gedeeld. De liefde vormt de essentie van ons bestaan. Daar ben je dankbaar voor, dat had je niet willen missen. Het leven heeft zijn waarde door de liefde. Misschien zou je zelfs wel kunnen zeggen dat het verdriet eigenlijk een vorm, een uiting van dankbaarheid is voor wat je samen gehad hebt.
Essentieel is denk ik de liefde die wij vanuit onze geloofsbeleving mogen ervaren. Onlangs las ik:
“God staat bij verdriet/leed naast je, maar ook met lege handen. Hij kan er ook niets aan doen.
Maar Hij biedt Zijn schouder aan om op te rusten en om je te steunen”.
Voorbij de eenzaamheid en verborgen onder je tranen vind je de kracht en de steun om door te gaan. Gods liefde is tijdloos en onvergankelijk. Zijn liefde kent geen begin en geen einde, maar zal je altijd begeleiden. Bij voorspoed en bij tegenspoed is deze liefde beschikbaar.
Deze liefde mogen we altijd beseffen, vooral ook op feestelijke dagen die een dubbel gevoel oproepen, zoals met Kerstmis. Een blij en warm gevoel van verbondenheid met de bron van ons bestaan, naast het verdriet en de eenzaamheid.
Als je Hem wilt ontvangen ben je nooit alleen.
