De meesten van ons weten wel waar wij ons als christen aan vastgrijpen. Grijpen wij ons te allen tijde niet vast aan God, aan Zijn woord, aan het Anker Jezus Christus? Ik denk dat het erg belangrijk is dat wij op momenten dat wij dreigen te vallen gelijk onze handen uitstrekken naar iets of iemand om ons te redden. Ik weet nog dat ik op een dag fietste, er kwam van rechts een auto aan, ik had voorrang en mocht door fietsen, dat deed ik met de gedachte dat ik niet hoefde te stoppen. Toch kreeg ik die voorrang niet en op het laatste nippertje wist ik dit gaat niet goed, ik gooide het stuur om, om te voorkomen dat ik in botsing kwam. Ik raakte de auto niet, maar wist dit is fout en kon alleen maar mijn handen uitstrekken naar de grond om niet te hard te vallen. Er was niemand in de buurt om mij op te vangen, zelfs niemand om mij overeind te helpen, zo was het nu eenmaal. Ook in het leven als kind van God komt het regelmatig voor dat er omstandigheden zijn waarbij we dreigen te vallen of in botsing komen en wat doen we dan? Wat doe ik dan? Gooi ik het stuur snel om zodat ik weet te voorkomen dat het tot een botsing komt? Strek ik mijn handen uit om te voorkomen dat ik te hard naar beneden val? Grijp ik me vast? Het blijft dan nog steeds de vraag waar we ons aan vast kunnen houden, waar strekken wij de handen naar uit. Het is belangrijk om tijdens de wegen die wij bewandelen te weten welke richting we gaan, waar leiden alle dingen toe waar we mee bezig zijn, gaan wij altijd de goede kant op, of komen er momenten dat wij in botsing komen, een situatie waarin het onverwachts mis dreigt te gaan, zijn wij er dan nog op tijd bij, kunnen wij het roer nog omgooien en voorkomen dat we een enorme smak maken? Het bijzondere is hierbij dat ik op een voorrangsweg reed, ik mocht doorrijden en toch was er iemand die daar geen rekening mee hield. Op de weg van God hebben we ook een bijzondere positie, eigenlijk als wij met God wandelen hebben we voorrang, we zijn gered voor de eeuwigheid, eenrichtingsverkeer, ik zie op al die zijwegen in gedachten enorme haaientanden die aangeven dat anderen moeten wachten, Alie komt eraan, maar in werkelijkheid zal de boze er alles aan doen om ons van die weg af te rijden, om ons ten val te brengen en dan is het zo belangrijk dat wij weten waar onze houvast is. Bedenk dat als je toch ten val wordt gebracht dat je niet zonder hulp zult blijven liggen, er is Iemand om je weer overeind te helpen, je mag erop rekenen dat God jou weer overeind helpt waarna je met Hem je weg kunt vervolgen. Strek je uit naar Hem en zet door, wat er ook gebeurt, houd het doel voor ogen, maar verlies het kwaad niet uit het oog, wees alert en ga met God.